Ένα κερδισμένο χαμόγελο, δεν είναι και λίγο!
Επιθυμητός και λίγος προβληματισμός, τόσος που να μην μας ψυχοπλακώνει.
Τελικά, μετά το χαμόγελο, τον προβληματισμό και ξανά χαμόγελο, έρχεται κι ένα αδιόρατο κούνημα του κεφαλιού, μήνυμα συγκατάβασης και συναίνεσης.
Αυτά ήταν τα peanuts.
Η παρέα του snoopy.
Aπλά και εύστοχα.
Τα περιμέναμε και τα απολαμβάναμε μαζί με άλλα κομικς (ΚΟΛΟΥΜΠΡΑ, ΒΑΒΕΛ, ΜΑΜΜΟΥΘ, Συλλογές, Μανναρα, Μπιλαλ, Reiser, Αστερίξ και Λουκυ Λούκ)
Πριν η εικόνα από τις μικρές οθόνες κατακυριεύσει την ατμόσφαιρα και αποκόψει την επαφή.
Το ξαναθυμήθηκα από την ειδοποίηση του ημερολόγιου για την επέτειο της δημοσίευσης του τελευταίου στριπ του σνούπι, δέκα χρόνια πριν.
Νοσταλγία...Το τελευταίο φυστικάκι.
Και ο αιώνια ερωτευμένος τσάρλι μπράουν σε ένα τυπικό κλασσικό στριπ. Αχ αυτές οι γυναίκες!!!
Περισσότερα φυστίκια:
http://comics.com/peanuts
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου