Ηδονικά Αγάλματα Σπασμένα Είδωλα

Ὁ Ἡδονικὸς Ἐλπήνωρ

Κι όμως τ' αγάλματα

λυγίζουν κάποτε, μοιράζοντας τον πόθο

στα δυο, σαν το ροδάκινο· κι η φλόγα

γίνεται φίλημα στα μέλη κι αναφιλητό

κι έπειτα φύλλο δροσερό που παίρνει ο άνεμος·

λυγίζουν· γίνουνται αλαφριά μ' ένα ανθρώπινο βάρος.

Δεν το ξεχνάς. - Τ' αγάλματά ειναι στο μουσείο.

- Όχι, σε κυνηγούν, πώς δεν το βλέπεις;

θέλω να πω με τα σπασμένα μέλη τους,

με την αλλοτινή μορφή τους που δε γνώρισες

κι όμως την ξέρεις.

- Τ' αγάλματά ειναι στο μουσείο.

Καληνύχτα.

- ... γιατί τ' αγάλματα δεν είναι πια συντρίμμια,

είμαστε εμείς.

Τ' αγάλματα λυγίζουν αλαφριά ... καληνύχτα.