Κυνόδοντας, Όσκαρ, Τέχνη και Τεχνολογία

Την πιο πετυχημένη (;) καλλιτεχνικά πρόσφατη παραγωγή του ελληνικού κινηματογράφου δεν την είχα καταχωρήσει στις επιλογές μου, παρά τις εισηγήσεις των κριτικών (είναι τόσες φορές άλλωστε που έχω παρακολουθήσει βαρετές ή αποτυχημένες ταινίες που  "σπρώχνουν" οι ειδήμονες περί κουλτούρας που πλέον δεν εμπιστεύομαι κανέναν - ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο αγαθό και προσπαθώ να τον αξιοποιώ εποικοδομητικά). Η ένταξη του Κυνόδοντα στις προτεινόμενες για Οσκαρ ταινίες, ήταν το στοιχείο που κέντρισε το ενδιαφέρον μου. Έτσι, αρκετούς μήνες μετά την πρώτη προβολή, είδα μια ενδιαφέρουσα ιστορία εγκλεισμού και αποκλεισμών.

Τεχνικά ΔΕΝ ήταν ένα προϊόν που θα το ξεχώριζες - όταν έχουμε συνηθίσει τις αισθήσεις μας σε ήχους ντόλμπυ, πολύχρωμα σκηνικά, κρυστάλλινες εικόνες και τριδιάστατα περιβάλλοντα, πολύ δύσκολα θα σε κερδίσει ένα υποδεέστερο (τεχνικά) πόνημα όση ειλικρίνεια και δύναμη να αποπνέει. Η ταινία όμως, παρά τις εμφανείς αδυναμίες της, έχει την δύναμη να προβληματίσει και να ενεργοποιήσει τον θεατή αποσπώντας τον από μια παθητική παρακολούθηση της συνήθους εύπεπτης ανα-παραγωγής εντυπώσεων και εντυπωσιασμού. Κι όλα αυτά χάρη στο απλό αλλά υπαρκτό σενάριο που έχει αρχή, μέση και τέλος, που ξέρει τι θέλει και που πάει και δεν χάνεται στο συνηθισμένο α-νόητο ή δυσ-νόητο γίγνεσθαι του σινε-τέχνης.

Τα βραβεία που κουβαλάει η ταινία, δείχνουν αν μη τι άλλο ότι οι επιλογές του σκηνοθέτη ήταν επιτυχείς.
Το θέμα καλό και πολυεπίπεδο, ίσως με μεγαλύτερο προϋπολογισμό και την υποστήριξη της τεχνολογίας θα μπορούσε να φτάσει σε μεγαλύτερο κοινό. Πιθανόν η θεατρική σκηνή να ήταν πιο ταιριαστός χώρος για να τέτοιο έργο - η ταινία εξελίσσεται στα όρια μιας μονοκατοικίας. Η δράση και ένταση του "Κυνόδοντα" είναι έσωτερική, ψυχολογική, περιορισμένη. Η ουσία του έγου είναι η απομόνωση, η απουσία ερεθισμάτων, η παραπλάνηση, η απόκρυψη, η γλώσσα, η ψευδαίσθηση.
Μου θύμισε (τηρουμένων των αναλογιών) το "χωριό - The Village" του Shyamalan, μια ταινία που παρακολουθούσε τη ζωή σε μια απομονωμένη κοινότητα τρομοκρατημένη από πλάσματα που ζουν στο αφιλόξενο δάσος/φράχτη και προκαλούναι από το κόκκινο χρώμα.
Εντέλει μια ταινία που έχει πολλά να πεί, πολυεπίπεδη και ξεχωριστή αλλά για θεατές που θα πρέπει να συμβιβαστούν με τις τεχνολογικές αδυναμίες και την λιτότητα της παραγωγής.