Χαλάσματα

Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιέ του Ανθρώπου,
Να πεις, ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος,

(Έλιοτ, "Έρημη Χώρα" απόσπασμα, σε απόδοση Γ. Σεφέρη)

Ο αέρας έπαιζε κρυφτό στις φυλλωσιές του δέντρου. Βαρέθηκε όμως τις ίδιες κρυψώνες και άρχισε να μπαινοβγαίνει στο σπίτι από τα σπασμένα παράθυρα. Σφύριζε και χτύπαγε στο διάβα του τις πόρτες αλλά φωνή καμιά. Οι μεντεσέδες είχαν πια σκουριάσει, τα ξύλα φούσκωσαν, οι σοβάδες έπεσαν.  Στη στέγη τα κεραμίδια κομματιασμένα κι αποδιοργανωμένα. Οι πέτρες μόνο έμειναν.
Είχαν κυλήσει και σωριάζονταν στην αυλή, έκρυβαν τα μονοπάτια.

Κι όμως κάτι είχε αλλάξει.

Πέτρες χορταριασμένες, άρχισαν να πρασινίζουν στο πέρασμα της άνοιξης που δεν κάνει διακρίσεις. Η ζωή απλώνεται ασυγκράτητη. Αγκαλιάζει το σπίτι.

Αναβλύζει από  κάθε σπιθαμή γής κι ανασταίνει τα εγκαταλειμένα χαλάσματα.

Η ζωή.

Η Άνοιξη.

Ανηλεής εκπορθητής μιας έρημης χώρας.