Με πατίνια (Κυρίες και Κύριοι με σκυλάκι 2)

Φωτογραφική παραπομπή στο διήγημα του Άντον Τσέχωφ "Η κυρία με το σκυλάκι" που μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Ψηφίδες

Τα βιβλία με διηγήματα τα επιλέγω χωρίς πολλές σκέψεις και ενδοιασμούς. Τα προτιμώ γιατί προσφέρουν μικρά αυτόνομα διαλείμματα-όαση δροσιάς στην έρημη χώρα της καθημερινότητας. Προσφέρουν μια ανάσα οξυγόνου και σου επιτρέπουν να ξαναβυθιστείς στην ρουτίνα αναγεννημένος.

Ταυτόχρονα, σε βοηθούν να συνθέσεις ένα πιο αξιόπιστο πορτρέτο του συγγραφέα, ψηφιδωτό της ζωής και των εμπειριών του, στιγμιότυπα εφήμερα, θραύσματα και αποστάγματα χρόνων και βιωμάτων - κάτι που είναι πολύ δύσκολο με τα μεγάλα κείμενα και τα πολυσέλιδα βιβλία που, φτιάχνοντας δικά τους οικοσυστήματα, αφήνουν τελικά τον δημιουργό τους στο παρασκήνιο.

Στα πλαίσια αυτά, βρήκα ενδιαφέροντα τα βιβλία "Νύχτες με ουρά" του Αντώνη Σουρούνη, την άρτι εκδοθείσα συλλογή αναρτήσεων του Ζοζέ Σαραμαγκού "Το τετράδιο-Κείμενα που γράφτηκαν για το blog, Σεπτέμβριος 2008 - Μάρτιος 2009", ενώ συστηματικά απολαμβάνω τις ιστορίες του Αντόν Τσέχωφ (μια καλή και οικονομική συλλογή έχει εκδοθεί από τον ΠΑΤΑΚΗ - "Διηγήματα και Μονόπρακτα" που περιλαμβάνει το θεατρικό μονόπρακτο "Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού") και το μοναδικό βρετανικό χιούμορ του Graham Greene (αν δεν σας κουράζει η ανάγνωση απευθείας από τα Αγγλικά αναζητήστε σε εκδόσεις Penguin το συγκεντρωτικό "Complete Short Stories")

Στο παγκάκι (Κύριοι και Κυρίες με Σκυλάκι 1)

Στην Ορεάντα κάθισαν σ' ένα παγκάκι κοντά στην εκκλησία και κοιτούσαν κάτω τη θάλασσα σιωπηλοί. Η Γιάλτα ίσα που φαινόταν στην πρωϊνή πάχνη, και στις κορυφές των βουνών έστεκαν ακίνητα άσπρα σύννεφα. Στα δέντρα δεν κουνιόταν φύλλο, έσκαγε ο τζίτζικας, και ο μονότονος πνιχτός ήχος της θάλασσας που ακουγόταν από χαμηλά μιλούσε για τη γαλήνη, για τον αιώνιο ύπνο που μας περιμένει. Έτσι ακριβώς ακουγόταν η θάλασσα εκεί κάτω όταν δεν υπήρχε ακόμα ούτε Γιάλτα ούτε Ορεάντα, έτσι ακούγεται και τώρα, κι έτσι ακριβώς- αδιάφορα και πνιχτά- θα ακούγεται κι όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε πια. Και σ' αυτή την αίσθηση σταθερότητας, απάθειας και αδιαφορίας για τη ζωή και το θάνατο του καθενός μας κρύβεται, ίσως, η εγγύηση της αιώνιας σωτηρίας, της ακατάπαυστης κίνησης της ζωής στη γή, της αέναης τελειότητας.

Αντόν Τσέχωφ (1860-1904), Διηγήματα, απόσπασμα από την "Κυρία με το σκυλάκι"

Υπαρξιακοί προβληματισμοί από ένα μεγάλο Ρώσο συγγραφέα σ' ένα μικρό αριστούργημα (Η Κυρία με το Σκυλάκι). Χαμηλοί τόνοι, ψίθυροι και σιωπές, ανεκπλήρωτοι έρωτες, χιούμορ και συγκίνηση. Η Ορεάντα και η Γιάλτα, θέρετρα στην Κριμαία, Μαύρη Θάλασσα (Ουκρανία).

Το διήγημα έχει μεταφερθεί στο σινεμά (διασκευή) από τον Νικήτα Μιχάλκωφ (Μikhalkov)  με πρωταγωνιστή τον υπέροχο Μαρτσέλο Μασρτογιανι με τίτλο ελληνικό "Μαύρα Μάτια" ("Ochi chyornye").
Πολύ καλή ταινία του 1986-87. Αν την εντοπίσετε, αξίζει. 

Στις φωτό - ο Κύριος με το σκυλάκι. Τους πέτυχα να λιάζονται ένα κρύο πρωϊνό του Ιανουαρίου 2010, στο Κόμο στις όχθες  της λίμνης. Δεν νομίζω να τους απασχολούν οι μεταφυσικές ανησυχίες του Τσέχωφ. Το κινητό στο αυτί είναι το καλύτερο καταπραϋντικό!