Ψηφίδες

Τα βιβλία με διηγήματα τα επιλέγω χωρίς πολλές σκέψεις και ενδοιασμούς. Τα προτιμώ γιατί προσφέρουν μικρά αυτόνομα διαλείμματα-όαση δροσιάς στην έρημη χώρα της καθημερινότητας. Προσφέρουν μια ανάσα οξυγόνου και σου επιτρέπουν να ξαναβυθιστείς στην ρουτίνα αναγεννημένος.

Ταυτόχρονα, σε βοηθούν να συνθέσεις ένα πιο αξιόπιστο πορτρέτο του συγγραφέα, ψηφιδωτό της ζωής και των εμπειριών του, στιγμιότυπα εφήμερα, θραύσματα και αποστάγματα χρόνων και βιωμάτων - κάτι που είναι πολύ δύσκολο με τα μεγάλα κείμενα και τα πολυσέλιδα βιβλία που, φτιάχνοντας δικά τους οικοσυστήματα, αφήνουν τελικά τον δημιουργό τους στο παρασκήνιο.

Στα πλαίσια αυτά, βρήκα ενδιαφέροντα τα βιβλία "Νύχτες με ουρά" του Αντώνη Σουρούνη, την άρτι εκδοθείσα συλλογή αναρτήσεων του Ζοζέ Σαραμαγκού "Το τετράδιο-Κείμενα που γράφτηκαν για το blog, Σεπτέμβριος 2008 - Μάρτιος 2009", ενώ συστηματικά απολαμβάνω τις ιστορίες του Αντόν Τσέχωφ (μια καλή και οικονομική συλλογή έχει εκδοθεί από τον ΠΑΤΑΚΗ - "Διηγήματα και Μονόπρακτα" που περιλαμβάνει το θεατρικό μονόπρακτο "Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού") και το μοναδικό βρετανικό χιούμορ του Graham Greene (αν δεν σας κουράζει η ανάγνωση απευθείας από τα Αγγλικά αναζητήστε σε εκδόσεις Penguin το συγκεντρωτικό "Complete Short Stories")

Οι καταστροφείς, The Destructors-Graham Greene, (Τί θυμήθηκα πάλι...)

Ήταν δεκαετία '70 - χρόνια κρατικής ασπρόμαυρης τηλεόρασης ίσως και εποχή δικτατορίας, φωσκολιάδα-άγνωστος πόλεμος με βαρτάνη και παράξενος ταξιδιώτης με περιπλανώμενη βαλίτσα. Η μικρή οθόνη σάρωνε με συνοπτικές διαδικασίες τις κινηματογραφικές αίθουσες.

Τότε ξεκινούσε μια αγγλική σειρά βασισμένη σε σύντομες ιστορίες του Γκράχαμ Γκρήν ( "Shades of Greene" ο ξενόγλωσσος τίτλος).
Τον Γκρήν (1904-1991) τον είχαμε γνωρίσει από τον "Τρίτο Άνθρωπο", το φιλμ νουάρ του Κάρολ Ρήντ, με τον Όρσον Γουέλες και τις κλασσικές πια σκηνές από την Βιέννη και τον τροχό του Πράτερ.


Το πρώτο επεισόδιο της σειράς με τίτλο "Οι καταστροφείς", ήταν πλημμυρισμένο με το υπόγειο, καταλυτικό χιούμορ του συγγραφέα.

Παρακολουθούμε μια συμμορία πιτσιρικάδων που αποφασίζουν ένα σαββατοκύριακο να "επιτεθούν" με κάθε λογής εργαλείο που μπορούσαν να βρούν (από παιδικά πριόνια μέχρι σφυριά και βαριοπούλες) στο ετοιμόρροπο, απομονωμένο, αλλά κατοικημένο σπίτι του Κου Τόμας ή "Γέρο Ταλαίπωρου" (Old Misery) ενώ ο ένοικος λείπει σε διήμερες διακοπές.
Ο σκοπός της παιδικής συντροφιάς είναι να διαλύσουν κυριολεκτικά το σπίτι δουλεύοντας συστηματικά στο εσωτερικό του, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί μέχρις ότου να είναι πολύ αργά για να αποτραπεί το μοιραίο. Καταστρέφουν υπομονετικά σκάλες, μεσοτοιχίες, πόρτες, έπιπλα, οικοσκευή, μπάνια, κουζίνες, και κάθε τι μέχρι να μείνουν μόνο οι εξωτερικοί τοίχοι. Τελικά, δίνουν την χαριστική βολή και κατεδαφίζουν το σπίτι, με ένα παρκαρισμένο φορτηγό που είχαν προσδέσει σε ένα υποστήλωμα που στήριζε ότι είχε απομείνει από το διαλυμένο οίκημα. Το φορτηγό, όταν ξεκινάει, παρασύρει το μοναδικό πλέον στήριγμα αφήνοντας τον απελπισμένο κ. Τόμας και τον αιφνιδιασμένο οδηγό να παρατηρούν ένα σωρό συντρίμια.

Ο οδηγός αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί, δεν μπορεί να συγκρατηθεί και ξεσπάει σε γέλια.
"Πώς τολμάς να γελάς", του λέει ο κ. Τόμας. "Ήταν το σπίτι μου"
Ο οδηγός συνεχίζοντας να γελάει, λέει "Συγγνώμη κ. Τόμας, μην το πάρετε προσωπικά, δεν τόθελα, αλλά πρέπει να παραδεχτείτε ακόμα και σεις ότι έχει πλάκα"

Την τηλεοπτική σειρά δεν κατάφερα να την εντοπίσω σε dvd- ίσως δεν έχει κυκλοφορήσει. Βρήκα όμως το σχετικο διήγημα στη συλλογή Graham Greene "Complete Short Stories".

Σε κάποιο διάλειμμα της αποδόμησης του σπιτιού, οι δυο επικεφαλής της συμμορίας, ο Μπλάκι και ο Τρέβορ ή "Τ", έχουν μείνει μόνοι καίγοντας χαρτονομίσματα που βρήκαν κρυμμένα στο στρώμα του ιδιοκτήτη.

"Θα τα μοιραστούμε;", ρωτάει ο Μπλάκι.
"Δεν είμαστε κλέφτες" λέει ο Τ στον Μπλάκι."Θα τα κάψουμε ένα, ένα για να το γιορτάσουμε".

"Θέλω να δώ τη φάτσα του Γέρο Ταλαίπωρου όταν θάχουμε τελειώσει" λέει ο Τ.
"Τόσο πολύ τον μισείς", ρωτάει ο Μπλάκι;
"Φυσικά και δεν τον μισώ", λέει ο Τ. "Δεν θάχε πλάκα αν τον μισούσα".
Τα μάτια του άντανακλούν την λάμψη από τη φλόγα στο τελευταίο χαρτονόμισμα.
" Όλα αυτά για αγάπη και μίσος" του λέει, "είναι κουταμάρες". " Άλλωστε, δεν είναι παρά μόνο πράγματα, Μπλάκι" λέει κοιτάζοντας γύρω του τα συντρίμια.

Ένα μικρό αριστούργημα γραμμένο το 1954 στην μεταπολεμική Αγγλία, που θα μπορούσε να αναφέρεται και στο σήμερα.

Έτσι δεν είναι;



The Destructors was adapted for television as part of the 1970s British drama series Shades of Greene. It starred Michael Byrne, Phil Daniels and Nicholas Drake.[1]