Μερόνυχτα Φραγκφούρτης

Μικρές αποσπασματικές ματιές στην ζωή του μετανάστη που συνθέτουν ένα γοητευτικό ψηφιδωτό. Το βιβλίο του Αντώνη Σουρούνη που έχει κυκλοφορήσει εδώ και είκοσι χρόνια, βρέθηκε στα χέρια μου ως συνοδευτικό κυριακάτικου φύλλου.

Η αυθεντική και ακριβότερη έκδοση



Χαμηλού κόστους έκδοση που δεν θα σε ωθούσε σε αγορά στα βιβλιοπωλεία, έχει δύναμη αναλλοίωτη από τα χρόνια, τολμηρή  πλην όμως λειτουργική γλώσσα που καταφέρνει να φέρει στην επιφάνεια τις βιωματικές καταστάσεις και την καθημερινότητα στην εποχή της ευέλικτης εργασίας και του φτηνού εργατικού δυναμικού.

Human Resources Management στην διαχρονική εκδοχή της κρίσης και της επανάληψης του μύθου και της αυταπάτης, των υποσχέσεων και των διαψεύσεων, της ελπίδας και της καρπαζιάς.

Αξίζει.

όμηρος και αφροδίτη

Η Φρανκφούρτη ήταν παγωμένη σε πείσμα του ημερολογίου που έδειχνε Άνοιξη, αρχές Μαρτίου 2010. Η Ελλάδα είχε την τιμητική της - δικά της αρκετά πρωτοσέλιδα, με την αρνητική δημοσιότητα που έχει προσελκύσει όλες αυτές τις μέρες το δημοσιονομικό έλλειμμα. Αποκορύφωμα, το γνωστό και ενοχλητικό εξώφυλλο με την "αφροδίτη χειρονομούσα".

Ως οικονομικό κέντρο της Ευρώπης και θεματοφύλακας του ευρώ, η Φρανκφούρτη είχε "πολλή δουλειά", κι ευτυχώς που δεν καταλαβαίνω τα γερμανικά οπότε διατηρούσα την νηφαλιότητά μου προσπερνώντας τις, χωρίς αμφιβολία, πικρόχολες αναφορές των κάθε λογής εντύπων.

Παρασκευή βράδυ ο καιρός άρχισε να "βαραίνει" και το Σάββατο ξημέρωσε με χιόνι και τοπίο χειμερινό με θερμοκρασία κάτω από το μηδέν που περιόριζε τις μετακινήσεις για μεσογειακούς καλομαθημένους "τύπους" και δεν επέτρεπε φωτογραφικές εξορμήσεις.

Οι ντόπιοι όμως δεν πτοήθηκαν...

Ευτυχώς η Κυριακή ξύπνησε με λιακάδα - ήλιος με δόντια όμως.

Ο κόσμος δεν έχασε την ευκαιρία.
Ξεχύθηκε στα σημεία αναφοράς της πόλης να γεμίσει ηλιακή ενέργεια. Τα τραπεζάκια είχαν ακόμα κομμάτια πάγου στην επιφάνεια αλλά οι πιο ανυπόμονοι έπαιρναν κιόλας θέση με ζεστούς καφέδες κι αχνιστές σούπες στη λιακάδα.

Κάπου εκεί, χαζεύοντας τη θέα κοντά σε μια γέφυρα στον Μάιν (ποτάμι) είδα την ελληνικότατη (ομηρική) επιγραφή να κοσμεί την επιβλητική γέφυρα με μια μικρή επεξήγηση στα γερμανικά.

ΠΛΕΩΝ ΕΠΙ ΟΙΝΟΠΑ ΠΟΝΤΟΝ ΕΠ' ΑΛΛΟΘΡΟΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

«Όμηρος, Οδύσσεια, Α.183»

Ίσως θάπρεπε, εντέλει, αντί να οργιζόμαστε με τις κακογουστιές κάποιων εταίρων μας ευρωπαίων (= μονταρισμένη αφροδίτη/focus), να προβληματισθούμε (τουλάχιστον) για την "ικανότητά μας και την επιτυχία(!) μας" να σπαταλήσουμε αυτό το φιλελληνικό κεφάλαιο που συσσωρεύτηκε οικουμενικά και διαχρονικά και να αναλογισθούμε τις πολλαπλές ευθύνες της γενιάς μας απέναντι στην κληρονομιά του ελληνικού πνεύματος που διαχειριζόμαστε  ανεύθυνα και ευκαιριακά...

ΥΓ. Το σχετικό απόσπασμα της Οδύσσειας σε μετάφραση Καζαντζάκη:

«πως είμαι γιος του Αγχίαλου πέτομαι του καστροπολεμάρχου.

Μέντη με λεν, κι οι καραβόχαροι Ταφιώτες μ’ έχουν ρήγα.
Εδώ έχω φτάσει με τους συντρόφους στο πλοίο μου. Ταξιδεύω
για τόπο αλλόγλωσσο, την Τέμεσα, στο πέλαο το κρασάτο,
στραφταλιστό να δώσω σίδερο, χαλκό να πάρω πίσω.»

ένα φευγάτο μπλε μπαλόνι στον συννεφιασμένο ουρανό

Frankfurt am Main

Που θα πεί η Φρανκφούρτη (το Πέρασμα των Φράγκων) στον ποταμό Μάιν.

Το οικονομικό κέντρο της Ευρώπης.

Το Γερμανικό Μαϊνχάταν (λογοπαίγνιο από το ποτάμι Μάιν) με τους ουρανοξύστες και τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα αφού ένας στους τρείς κατοίκους της έχει διαβατήριο αλλοδαπής.

Το κρύο ήταν υποφερτό στις αρχές του Δεκέμβρη. Γύρω στους 8C με παροδικό ψιλόβροχο και συννεφιές (ενώ βλέπω ότι τελευταία αρχίσαν τα γνωστά κεντροευρωπαϊκά "μπιλοζίρια" που φτάνουν τους -11C το βραδάκι και συχνά ακόμα πιο κάτω).  Μέρες Δεκέμβρη λοιπόν, που μπορούσες να χαζεύεις στα χριστουγεννιάτικα παζάρια και τις υπαίθριες αγορές για να καταλήξεις στα κλιματιζόμενα καφεστιατόρια στην οροφή του εμπορικού κέντρου με την θέα της πόλης από ψηλά.

Κι' εκεί που χαζεύεις τη θέα και τη θολή γραμμή των οριζόντων, νάσου κι ένα φευγάτο μπλε μπαλόνι που ανυψώνεται με ταχύτητα.

Η κάμερα, μια βολική DSLR Olympus, πάσχισε να καταγράψει τη στιγμή. Να σημαδέψει τον γαλάζιο δραπέτη και να πιάσει λίγο από την ατμόσφαιρα της μέρας και την αύρα της πόλης. Ευτύχησε μερικά, απέτυχε εν πολλοίς.

Και ενώ προσπαθούσα να συμμαζέψω τα εργαλεία, ένα δεύτερο μπλέ μπαλόνι με περιγελούσε περνώντας κι αυτό βιαστικό για να κυνηγήσει το προηγούμενο.
Αναστατώθηκα, το πάλεψα, οργανώθηκα, κατέγραψα ότι μπόρεσα από το δεύτερο μπαλόνι, και κάπου προετοιμάσθηκα για το τρίτο μπαλόνι. Ρύθμισα τη μηχανή, τράβηξα κάνα δυο δοκιμαστικά πλάνα και περίμενα.
Ο καφές ήταν σωστός, η θέα ενδιαφέρουσα, ο κόσμος ευδιάθετος.
Το τρίτο μπαλόνι δεν ήρθε.

Στην καρδιά του χειμώνα.

Είναι, που λέτε, κάποιοι τόποι...

που ο ήλιος αρνείται να φανερωθεί και οι μέρες βιάζονται να κρυφτούν υποταγμένες στη μοίρα τους.

Εκεί που η υγρασία θαμπώνει τα μάτια κι η βροχή μουσκεύει τους δρόμους, τα κτίρια, τους ανθρώπους.

Τότε, τα χρώματα, η φωτιά και το φως των λαμπτήρων έρχονται να ξυπνήσουν τις παγωμένες αισθήσεις.

Πρώτα ζεσταίνεται το βλέμμα με αποχρώσεις κόκκινες.

Μετά ξυπνάει η όσφρηση με αναμικτες οσμές που σε πολιορκούν από παντού,

όπου κυριαρχεί η καραμέλα,

το ποπ κορν,

το ψωμί, οι λαχταριστές λιχουδιές.

Άραγε, πόσοι θυμούνται τα καραμελωμένα μήλα που απολαμβάναμε μικροί!

Ύστερα χορταίνει το σώμα με επιδρομές σε καυτά εδέσματα που συνοδεύονται από αχνιστά ποτά.

Στο τέλος,

γλυκαίνεται κι η ψυχή με γνώριμες φιγούρες από παιδικά χρόνια και χαρούμενες μουσικές.

Κάπως έτσι γεννιούνται τα παραμύθια!

Γερμανία, Φρανκφούρτη, 12/2009 στο περιθώριο υποχρεώσεων με μια DSLR Olympus και μια μικρή αλλά βολική NIKON coolpix

Γυναίκες στο Πέρασμα των Φράγκων (Girls from Frankfurt)

Είδωλα γυναικών,
ψηφιακές απεικονίσεις
απλών
καθημερινών μορφών
από σάρκα
ευάλωτη
συνθετικών μορφωμάτων με αναλογίες ιδανικές
τεχνουργημάτων
και αναπαραστάσεων
διαχρονικών

το μισό τ' ουρανού
το όλον της ζωής
αιθέρας ασύλληπτος
παγιδευμένος  στα μαγικά μας κουτιά

στιγμιαία

Πόσο θλιβερή φιγούρα είναι ο άντρας στην ιστορία του έρωτα.
Ρίλκε