ΕΞΙΛΕΩΣΗ Atonement

Ένα βιβλίο  που έγινε 
μια ταινία που μιλάει 
για ένα βιβλίο.

Ένας έρωτας στη δίνη του μεγάλου πολέμου.
Χαμένες χαρές, χαμένες ζωές, χαμένες στιγμές. Όμως όλα διορθώνονται με μαγικό τρόπο. Συγκίνηση και λύτρωση μέσα από τους κόσμους που χτίζονται στις σελίδες ενός βιβλίου. 

I am calling you (theme song from "Bagdad Cafe")

Είναι κάποιες ταινίες μικρού προϋπολογισμού, χωρίς ιδιαίτερη διαφήμιση και με χαμηλές εμπορικές προσδοκίες που ξαφνικά αρχίζουν να κόβουν εισιτήρια και γίνονται επιτυχίες. Οι θεατές εντοπίζουν κάτι διαφορετικό που τους κεντρίζει το ενδιαφέρον, συζητούν-σχολιάζουν-προτείνουν και έτσι το μήνυμα διαδίδεται και η κορυφή στις λίστες του box-office κατακτάται αιφνιδιαστικά ξεπερνώντας ακριβές παραγωγές και πολυδιαφημισμένες σιγουράντζες. 

Μια τέτοια ταινία ήταν το BAGDAD CAFE του 1987, συμπαθητική  επιτυχημένη και υπερεκτιμημένη με χιλιάδες θεατές που την "κράτησαν" για εβδομάδες στις αίθουσες προβολής της εποχής. Από τιςκαλύτερες στιγμές της ταινίας το τραγούδι "I am calling you".

I am calling you
theme song  from Bagdad Cafe (1987)

A desert road from vegas to nowhere

some place better than where you've been

A coffee machine that needs some fixing

In a little cafe just around the bend

I am calling you

Can't you hear me

I am calling you

A hot dry wind blows right through me

The baby's crying and I can't sleep

But we both know a change is coming

coming closer, sweet release

Το Μυστικό στα Μάτια της

El secreto de sus ojos (Το Μυστικό στα Μάτια της)

Μια πολύ καλή ταινία για την Αργεντινή της δύσκολης δεκαετίας του 70, που συνδυάζει πολλά. Αστυνομική πλοκή πίσω από μια δυνατή ερωτική ιστορία που είχε και στην Ελλάδα εισπρακτική επιτυχία. Η φράση που "ξεκλειδώνει" το μυστικό:

"How does one live a life full of nothing?".

Όσοι δεν την έχουν δεί, μπορούν να δούν το φετεινό αγγλόφωνο remake.

What love is...

"I'm learning what love is, Louis. 

It's painful."

Remake της "Σειρήνας" με Αντώνη και Αγγελική

Πείνα

1983, Κατρίν Ντενέβ, Μπάουι, Σούζαν Σάραντον -  The hunger (Πείνα)
Αιματοβαμμένο vampire φιλμ (πιο πολύ σαν βιντεοκλίπ) με διάσημους κράχτες αλλά λίγα credits

Πείνα σε τοίχο τον καιρό της κρίσης
Άραγε ο Νίκος αγαπάει ακόμα τη Λίνα με τόση πείνα;

Ο ύμνος του τυχερού (O Lucky Man!)

Alan Price - O Lucky Man ! 

Lyrics

If you have a friend on whom you think

you can rely - You are a lucky man!

If you've found the reason to live on and

not to die - You are a lucky man!

Preachers and poets and scholars don't know it,

Temples and statues and steeples won't show it,

If you've got the secret just try not to blow

it - Stay a lucky man!

If you've found the meaning of the truth

in this old world- You are a lucky man!

If knowledge hangs around your neck like

pearls instead of chains - You are a lucky man!

Takers and fakers and talkers won't tell you.

Teachers and preachers will just buy and sell you.

When no one can tempt you with heaven or hell-

You'll be a lucky man!

It's CHINATOWN

12 Καλές και ψιλο-Ξεχασμένες Ταινίες (άνευ σειράς)

Forget it, Jake. It's Chinatown.

• CHINATOWN 1974 σκηνοθεσία Ρόμαν Πολάνσκι. Πρωταγωνιστές: Τζακ Νίκολσον, Φέι Ντάναγουεϊ, Τζον Χιούστον.

Noah Cross (Τζον Χιούστον):

Politicians, ugly buildings, and whores 
all get respectable 
if
 they last long enough. 
(Οι πολιτικοί, 
τα άσχημα κτίρια 
κι οι πόρνες, 
γίνονται όλοι αξιοσέβαστοι 
αν 
καταφέρουν να μακροημερεύσουν)

• Frankenstein junior: Παρωδία του Μελ Μπρουκς στο κλασικό θέμα του Φρανκενστάιν με πολύ χιούμορ και πολύ γέλιο (και αξέχαστες σκηνές).   

• Ballad of Narayama του Keisuke Kinoshita. Το  βιβλίο "Men of Tohoku" του Shichirō Fukazawa που στηρίζεται στη γιαπωνέζικη πρακτική του ubasute (ο καιάδας των ηλικιωμένων), γίνεται ταινία που σοκάρει, γοητεύει και μαζεύει βραβεία.

• Blood Simple (Μόνο αίμα). Εν έτει 1984 η ανανέωση του νουάρ στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Joel (των αδελφών) Coen με συνεργασία Barry Sonnenfeld. "Μόνο αίμα" με πολύ αίμα, βίαιες σκηνές, πολύ κυνισμό, προδοσίες και μπόλικο χρήμα. 

Ο  τίτλος "blood simple", δανεισμένος από τον "Κόκκινο Θερισμό" του Dashiell Hammett δείχνει την σύγχυση και τον φόβο που διακατέχει τους ανθρώπους όταν βρίσκονται για πολύ καιρό αντιμέτωποι με βίαιες καταστάσεις.  

• MASH Καυστικό χιούμορ και τραγελαφικές καταστάσεις παρακολουθώντας μια ομάδα γιατρών στον πόλεμο της Κορέας

• O Lucky Man
Φιλμ του Βρετανού Λίνσευ Άντερσον, μουσική και δυνατό τραγούδι Alan Price (The Animals), πρωταγωνιστής ο Μάλκολμ ΜκΝταουελ (Κουρδιστό Πορτοκάλι) - ένα πικρόχολο σχόλιο στις καπιταλιστικές δομές και την οικονομία των αγορών.  

• Το φιλί της γυναίκας αράχνης ταινία του 1985  βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αργεντινού Μanuel Puig, σκηνοθέτης Hector Babenco.

• Dawn of the dead, 1978 George Romero, Ο πατέρας των Ζόμπι στην δεύτερη ταινία της σειράς, σχολιάζει καυστικά την κοινωνία των Super Market

• Mimì metallurgico ferito nell'onore, ή Μίμης ο Σιδεράς: Ιταλική ταινία 1972, σκηνοθεσία Λίνα Βερτμίλερ με Τζιανκάρλο Τζιανίνι, Μαριάντζελα Μελάτο

• Θυμάσαι την Ντόλυ Μπέλ, Η πρώτη και βραβευμένη ταινία του Emir Kusturica 1981

• Βagdad Cafe, Σκηνοθεσία: Περσι Αντλον (1987)

• Βabbet's feast, 
Η γιορτή της Μπαμπέτ, ταινία του Δανού Gabriel Axel, 1987, βασισμένη σε διήγημα της Karen Blixen 

O ταξιτζής του βιβλίου Γκίνες (19 λεπτά, 3€20, IQ?)

Οι επιπτώσεις της κρίσης. Ανεργία, μειωμένες μετακινήσεις, μειωμένο διαθέσιμο εισόδημα, πολλά ταξί στους δρόμους που περιφέρονται ψαρεύοντας πελάτες, πολλοί "ερασιτέχνες", περιστασιακοί στο τιμόνι ψάχνοντας το μεροκάματο του δρόμου (ή τρόμου; The Wages of Fear). Τέρμα οι επιλογές κούρσας, τα διπλά κόμιστρα, το ταξί που ανεβοκατέβαζε ταλαίπωρους επιβάτες. Περασμένα μεγαλεία από άλλες εποχές και διηγώντας τα (ή οδηγώντας)  να κλαίς.

Με εντόπισε σαν αρπακτικό από το απέναντι ρεύμα της κυκλοφορίας όπου είχε σταματήσει περιμένοντας στο κόκκινο φανάρι. Κατέβηκε από το αυτοκίνητο, σκαρφάλωσε στην υπερυψωμένη διαχωριστική λωρίδα, μου έκανε νοήματα και φώναζε για να αποσπάσει την προσοχή μου από κάποια συνομιλία στο κινητό μου κι όταν, τελικά, βεβαιώθηκε ότι όντως περίμενα ταξί έκανε αναστροφή παραβιάζοντας σήματα και νόμους για να με παραλάβει ικανοποιημένος και δικαιωμένος.
Ταξί και ταξιτζής: ένας συνδυασμός που με τα κατάλληλα ερεθίσματα μπορεί να αποδειχθεί κάτι πολύ περισσότερο από είκοσι λεπτά μετακίνησης. 

Μετά τις αρχικές αναγνωριστικές ερωτήσεις και αφού "κλείδωσε" την διαδρομή ευδιάθετος λόγω της απόστασης που θα του επέτρεπε να προσθέσει στο μεροκάματό του περίπου τα διπλά από την ελάχιστη αποζημίωση, άλλαξε η θεματολογία της κουβέντας: καλοκαίρι, γυναίκες, πρόκληση - το αγαπημένο θέμα κάθε παρέας και ιδιαίτερα με ταξιτζήδες στις οριακές ηλικίες 40-45 χρονών. Ξεκίνησε με μια γρήγορη αναφορά στην προηγούμενη πελάτισσα που πήγαινε γυρεύοντας αφήνοντας ακάλυπτα πόδια κι εσώρουχα με εξοντωτικά μίνι στο πίσω κάθισμα. Συνέχισε με τις πιτσιρίκες στο δρόμο που τάχουν πετάξει όλα. Κι όταν είδε ότι δεν του'δινα πάσες για να συνεχίσει μου συστήθηκε γυρνώντας σε προσωπικές εξομολογήσεις: 

"Έχω ένα από τα  υψηλότερα IQ στον κόσμο", μου λέει.

"Μη βλέπεις που από ανάγκη έγινα ταξιτζής. Με διεκδικούσαν κάποτε ο πρύτανης του Harvard και του MIT. Τους είχα πάρει πριν κάμποσα χρόνια κούρσα στο Ελληνικό και με γνώρισαν. Πήγαιναν σε κάποιο συνέδριο και τους έπιασα την κουβέντα. Τους εντυπωσίασα και όταν κάποτε, αργότερα, πήρα στο αμάξι τον Πελεγκρίνη, ξέρεις τον Πρύτανη, τί μου λέει. Ώστε εσύ είσαι που σε γυρεύει το Χαρβαρντ και το ΜΙΤ.

Εσύ τι δουλειά κάνεις;"
"Χημικός" του απαντώ.
Εκστασιάζεται.
"Χημεία. Αν ήξερα και Χημεία θα είχα πάρει Νόμπελ".
Προσπαθώ να τον καθοδηγήσω για το δρομολόγιο και τον προορισμό μου να γλυτώσουμε κίνηση και μποτιλιάρισμα.
"Άσε. Γνωρίζω τα κόλπα. Σου είπα έχω ψηλό IQ."
"Κι από πού είσαι;" συνεχίζει
"Χίο, Βροντάδος" του απαντώ.
"Την ξέρω και τη Χίο", μου λέει.
Είχα πάει πριν είκοσι χρόνια για δυο βδομάδες και την γύρισα.
"Όποτε μπορώ γυρίζω την Ελλάδα. Έχω πάει παντού. Λήμνο, Κυκλάδες, Σάμο, Ικαρία όπου θες. Όχι για πολύ αλλά θυμάμαι.
Έχω γερή μνήμη.
Φωτογραφική.
Χίος, Φανά, Αγιά Φωτιά, Μαύρα Βόλια.
 Έχουν περάσει χρόνια αλλά θυμάμαι.
Αυτό είναι το IQ.  Αλλά είναι αρρώστια, μη νομίζεις. Γενετική ανωμαλία. Κάτι με το αριστερό και το δεξί τμήμα του εγκεφάλου."
"Και πώς το έμαθες", τόλμησα να τον διακόψω.
"Πώς τόμαθα. Πέθανε ένα παιδί του αδελφού μου και μας τόπε ο γιατρός. Κληρονομικό είναι, είπε. Πήγα τον πατέρα μας, ρώτησα και το σόϊ αλλά δεν ξέραν κανένα παπού ή προπάππο που νάχει τέτοιο χούι. Και να ξέρεις έχει κι άλλες συνέπειες αυτό εκτός από το IQ. Σεξουαλικότητα."
"Δηλαδή"; ρωτώ απορημένος.

"Θέλουμε συνέχεια σεξ. Γι'αυτό ο αδελφός μου παντρεύτηκε μια μαύρη και κάνει σεξ τέσσερεις φορές τη μέρα. Τούκανε και τρία παιδιά, τα δυο ζούνε. Αλλά εμένα η γυναίκα μου δεν με καταλαβαίνει και τρελλαίνομαι με τα θηλυκά. Να σκεφτείς όταν είχα μικρότερος μια γκόμενα, μια μέρα εκτός από αυτήν πέρασα στη σειρά και δεκαπέντε φίλες της σ'ένα πάρτι. Σαν να είχαν κόψει εισιτήριο. Τη μια μετά την άλλη. Όχι βέβαια με οργασμό, καταλαβαίνεις. Τις είχα βάλει στη σειρά και τις πέρναγα τη μια μετά την άλλη. Και τώρα η γυναίκα μου δεν αντιλαμβάνεται το πρόβλημα. Παλιοκαταστάσεις."

Taxi driver, DeNiro, 1976. "Are tou talking to me?"

Ευτυχώς ή δυστυχώς είχαμε φτάσει.

6,5€ έδειχνε το ταξίμετρο.
 Άφησα 7.
Ήταν το ψηλό το IQ που με ενέπνευσε.
Απόδειξη όμως δεν πήρα, δεν ζήτησα ή δεν μου έδωσε.
Όχι τόσο για την εφορία αλλά να για να ξέρω το ονοματεπώνυμο και να τον ψάξω περαιτέρω στο διαδίκτυο στα ρεκόρ του Γκίνες.
Ρεκόρ ΙQ ή συνευρέσεων...

Taxi driver

I am glad I am not young anymore...

Τι καλά που δεν είμαι πια νέος

Κακόμοιρο παιδί
Απογοητευμένο, θλιμμένο και χαμένο
Τα νιάτα, αλίμονο, μπορούν να σε διαλύσουν

Τι όμορφο να κάθεσαι στον ίσκιο
Χωρίς τα άγχη του ζευγαρώματος
Τι καλά που δεν είμαι πια νέος

Χωρίς ανταγωνιστές, πάνε, χάθηκαν
Χωρίς το άγχος ότι είσαι κοντός
Καθόλου συγχισμένος
Χωρίς τις εκπλήξεις του επόμενου πρωινού
Χωρίς αυταπάτες
Όταν λες τα ψέματα

δεν είναι έξυπνη

Κι όταν η αγάπη διαβαίνει την πόρτα σου
Νομίζεις ότι αυτό θα επαναλαμβάνεται για πάντα
Το πάντα είναι πιο σύντομο από το πριν
Τι καλά που δεν είμαι πια νέος

Ένα μικρό σχόλιο που σε βασανίζει
Ο φόβος ότι δεν θ' αρέσει στους φίλους σου
Η ανυπομονησία να τελειώσεις μια τελματωμένη σχέση
Ώσπου ν' ανακαλύψεις ότι κι εκείνης δεν της καίγεται καρφάκι

Χωρίς καταστροφές
Χωρίς διακρύβρεχτους χωρισμούς
Χωρίς εντάσεις
Μονάχα μια απρόθυμη απόκριση:
"Κυρία μου, αντίο σας"

Η πηγή της νιότης έχει στερέψει
Ο Μαθουσάλας είναι ο αγαπημένος μου άγιος
ποτέ δεν ήμουν καλύτερα

Ω! Τι καλά που δεν είμαι πια νέος

I'M GLAD I'M NOT YOUNG ANYMORE
From "Gigi" (1958)
(Lyrics : Alan Jay Lerner / Music : Frederick Loewe)

Poor boy! Poor boy!
Down-hearted and depressed and in a spin
Poor boy! Poor boy!
Oh, youth can really do a fellow in!

How lovely to sit here in the shade
With none of the woes of man and maid
I'm glad I'm not young anymore

The rivals that don't exist at all
The feeling you're only two feet tall
I'm glad that I'm not young anymore

No more confusion
No morning-after surprise
No self-delusion
That when you're telling those lies
She isn't wise

And even if love comes through the door
The chance that goes on forevermore
Forevermore is shorter than before
Oh, I'm so glad that I'm not young anymore

The tiny remark that tortures you
The fear that your friends won't like her too
I'm glad I'm not young anymore
The longing to end the stale affair
Until you find out she doesn't care
I'm glad that I'm not young anymore

No more frustration
No star-crossed lover am I
No aggravation
Just one reluctant reply
"Lady, goodbye!"

The Fountain of Youth is dull as paint
Methuselah is my patron saint
I've never been so comfortable before
Oh, I'm so glad that I'm not young anymore

http://lyricsplayground.com/alpha/songs/i/imgladimnotyounganymore.shtml

Aunt Alicia: Marriage is not forbidden to us, but instead of getting married at once, it sometimes happens we get married at last.
from "GIGI"
http://www.imdb.com/title/tt0051658/

Ουδέν ειμί - Song for the Unification of Europe

Είναι κάποιες στιγμές του κινηματογράφου που όσα οπτικά εφέ και να προκύψουν, όσα 3D ή Dolby Surround και να εξελιχθούν, θα παραμένουν κλασσικές στην απλότητά τους.

Μια τέτοια ταινία είναι η Bleu - η πρώτη ταινία από τα τρία χρώματα του Πολωνού Kieslowski.

Σας συνιστώ να δείτε ή και να ξαναδείτε την γοητευτική Ζυλιέτ Μπινός να κλιμακώνει την ένταση μέχρι το λυτρωτικό φινάλε του έργου. Ένας εκπληκτικός συνδυασμός εικόνας και ήχων που ολοκληρώνεται ιδανικά με το "τραγούδι για την ενοποίηση της Ευρώπης (Song for the Unification of Europe)" του Zbigniew Preisner, βασισμένο στον Ύμνο της Αγάπης από την Προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου:

Εάν ταις γλώσσαις 

των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, 

αγάπην δε μη έχω, 

γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον

και εάν έχω προφητείαν

και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, 

και εάν έχω πάσαν την πίστιν, 

ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι.

Let The Right One In

"Άσε το κακό να μπεί"-
Μια από τις σχετικά πρόσφατες ταινίες (2008) που απέφευγα. Τελικά την βρήκα σε dvd και δεν έχασα. Gothic Thriller το είδος της; Μπά, δεν νομίζω.

Η σουηδική αυτή παραγωγή έρχεται να φρεσκάρει το θέμα των βρυκολάκων που μας συντρόφευαν και μας τρόμαζαν το 70 με κύριο εκπρόσωπο τον Δράκουλα Κρίστοφερ Λή στα πολλαπλά επεισόδια που εμφανίστηκε στις μεγάλες οθόνες, Τον χορό των βρυκολάκων του Πολάνσκι (με πρωταγωνίστρια την Σάρον Τέιτ, σύζυγό του που δολοφονήθηκε από τον Μάνσον), τον Δράκουλα του Κόπολα, Την συνέντευξη μ' ένα βρυκόλακα με τον Τομ Κρουζ κλπ.

Το πρωτότυπο της σουηδικής ταινίας είναι ότι καταφέρνει να συνδυάσει σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα (έφηβική βία, αποξένωση) με ένα παλιό μύθο και ξεκινώντας από μια ιστορία τρόμου και αποκλεισμών να καταλήξει σε μια αιμοσταγή αλλά τρυφερή ιστορία αγάπης και συντροφικότητας χωρίς σεξουαλικότητα και πάθος. Πώς το καταφέρνει; Αρκεί να δείτε το βλέμμα των μικρών πρωταγωνιστών για να καταλάβετε.

Χωρίς πολλά εφέ, απέριττη σκηνοθεσία και ελάχιστο έως καθόλου σπλάτερ είναι μια από τις πιο αξιοπρόσεκτες παραγωγές των τελευταίων χρόνων. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το Χολιγουντ φρόντισε να ξαναγυρίσει την ταινία (remake που δεν είδα και δεν μπορώ να αξιολογήσω) ώστε να μαζέψει όσους θεατές δεν πρόλαβαν το πρώτο ραντεβού στους πολυκινηματογράφους.

Η Άκρη τ' Ουρανού - Φατίχ Ακίν II

Μετά το Soul kitchen (Η κουζίνα της ψυχής) του γνωστού και βραβευμένου Γερμανόφωνου Τούρκου σκηνοθέτη Φατίχ Ακίν, είχα την περιέργεια να δώ στην μικρή οθόνη το "The Edge of Heaven - Auf der abderen Seite"

Ήταν καλό έως πολύ καλό. Με απλά υλικά, συμπαγές σενάριο, μια κινηματογραφική ματιά που συνδύαζε τον πολιτικό σχολιασμό με την κοινωνική παρέμβαση. Γυρισμένο στην Γερμανία (Αμβούργο, Βρέμη) και την Κωνσταντινούπολη, γνωρίζοντας  από κοντά πρόσωπα και καταστάσεις, φωτίζει την καθημερινότητα και τον ψυχισμό Γερμανών, Κούρδων, Τούρκων που αναζητούν την οικογενειακή θαλπωρή μέσα από την δίνη των καιρών.

Παιχίδια με τον χρόνο, με την μοίρα, με τις συμπτώσεις. Καλός κινηματογράφος της εικόνας και του μυαλού.

Στην ταινία συμμετέχει σ' ένα μικρό σε διάρκεια αλλά ουσιαστικό ρόλο η γερασμένη Hanna Schygulla, η μούσα του Φασμπίντερ που είχαμε ερωτευθεί ως φοιτητές στον "Γάμο της Μαρίας Μπράουν", ταινία του 1979. Περνάνε τα χρόνια για όλους (ή μήπως εμείς περνάμέ;)

η Hanna του Ακίν

και η Hanna του Φασμπίντερ

Η κινηματογραφική τριλογία της Λίσμπετ Σαλάντερ

Η αρχική (ευρωπαϊκή) μεταφορά της τριλογίας του Stig Larson Millenium στην μεγάλη οθόνη έχω την εντύπωση ότι ατύχησε. Για πολλούς λόγους:

• Επιλογή πρωταγωνιστών - χωρίς να είναι ανεπαρκείς ΔΕΝ καταφέρνουν να αγγίξουν τον θεατή που παρακολουθεί μια άνευρη καταγραφή περιστατικών του βιβλίου
• Σενάριο αποτυχημένο - το σενάριο πρέπει να είναι διαφορετικό από το να διαβάζεις ένα βιβλίο. Έχοντας επιλέξει ο σκηνοθέτης  να χωρέσει τα πάντα στην οθόνη τελικά χάνεται στις λεπτομέρειες (σημαντικές μεν για το βιβλίο, διαλυτικές/εξαντλητικές για την κινηματογραφική οθόνη)
• Σενάριο ανεπαρκές - οι αναγνώστες του βιβλίου (και είναι πολλοί) συμπληρώνουν τα κενά αλλά όποιος δεν έχει διαβάσει την τριλογία μένει με τα κενά και τις απορίες
• Σκηνοθεσία χαλαρή - ο σκηνοθέτης μένει εγκλωβισμένος στο βιβλίο και ξεχνάει ότι οι κινούμενες εικόνες δεν είναι λέξεις. Έτσι χάνει το κύριο συστατικό του βιβλίου - την συμπόνια, την συγκίνηση, την χημεία των ηρώων. Ακόμα και οι σκηνές δράσεις είναι ξεθυμασμένες αφήνοντας τον θεατή αμέτοχο και αποστασιοποιημένο.
• Και χωρίς αυτά τα υλικά ΔΕΝ βγαίνει αποτέλεσμα

Συνοψίζοντας:

Ο θεατής που έχει διαβάσει το βιβλίο θα ξαναθυμηθεί σε επτά περίπου ώρες video τους πολυσέλιδους τόμους της τριλογίας. Όλοι οι άλλοι που δεν έχουν αξιωθεί να διαβάσουν τα βιβλία, θα μείνουν με απορίες και με την ερώτηση: Γιατί όλοι μιλάνε γι' αυτά τα βιβλία;

Πιστεύω ότι η επόμενη χολιγουντιανή προσέγγιση της τριλογίας θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους  (αν και δεν είμαι ακρίτως υποστηρικτής των κάθε λογής προϊόντων, υποπροϊόντων και παραπροϊόντων εξ ΗΠΑ).

soul kitchen

Δεν είναι εύκολο, αλλά συχνά με απλά υλικά, ειλικρίνεια και κέφι προκύπτουν έργα τέχνης που ψυχαγωγούν με όλη τη σημασία της λέξης. Η ταινία του Φατιχ Ακιν που περιστρέφεται γύρω από το εστιατόριο ενός έλληνα στην γερμανία, δεν πέρασε απαρατήρητη.

Έχει ψυχή, έχει κέφι, έχει ανθρωπιά και όσο και να εντυπωσιαζόμαστε κι ίσως αποζητάμε από εθισμό τα χολιγουντιανά τζανκ σίνεμα, τελικά θα σας αφήσει αισθητικά και πνευματικά καλυμμένους.

Ούτε η κριτική, ούτε τα βραβεία είναι ο λόγος να δεί κανείς την ταινία.

Γνήσιο και ειλικρινές πόνημα από τις πιο όμορφες στιγμές του κινηματογράφου.

Κυνόδοντας, Όσκαρ, Τέχνη και Τεχνολογία

Την πιο πετυχημένη (;) καλλιτεχνικά πρόσφατη παραγωγή του ελληνικού κινηματογράφου δεν την είχα καταχωρήσει στις επιλογές μου, παρά τις εισηγήσεις των κριτικών (είναι τόσες φορές άλλωστε που έχω παρακολουθήσει βαρετές ή αποτυχημένες ταινίες που  "σπρώχνουν" οι ειδήμονες περί κουλτούρας που πλέον δεν εμπιστεύομαι κανέναν - ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο αγαθό και προσπαθώ να τον αξιοποιώ εποικοδομητικά). Η ένταξη του Κυνόδοντα στις προτεινόμενες για Οσκαρ ταινίες, ήταν το στοιχείο που κέντρισε το ενδιαφέρον μου. Έτσι, αρκετούς μήνες μετά την πρώτη προβολή, είδα μια ενδιαφέρουσα ιστορία εγκλεισμού και αποκλεισμών.

Τεχνικά ΔΕΝ ήταν ένα προϊόν που θα το ξεχώριζες - όταν έχουμε συνηθίσει τις αισθήσεις μας σε ήχους ντόλμπυ, πολύχρωμα σκηνικά, κρυστάλλινες εικόνες και τριδιάστατα περιβάλλοντα, πολύ δύσκολα θα σε κερδίσει ένα υποδεέστερο (τεχνικά) πόνημα όση ειλικρίνεια και δύναμη να αποπνέει. Η ταινία όμως, παρά τις εμφανείς αδυναμίες της, έχει την δύναμη να προβληματίσει και να ενεργοποιήσει τον θεατή αποσπώντας τον από μια παθητική παρακολούθηση της συνήθους εύπεπτης ανα-παραγωγής εντυπώσεων και εντυπωσιασμού. Κι όλα αυτά χάρη στο απλό αλλά υπαρκτό σενάριο που έχει αρχή, μέση και τέλος, που ξέρει τι θέλει και που πάει και δεν χάνεται στο συνηθισμένο α-νόητο ή δυσ-νόητο γίγνεσθαι του σινε-τέχνης.

Τα βραβεία που κουβαλάει η ταινία, δείχνουν αν μη τι άλλο ότι οι επιλογές του σκηνοθέτη ήταν επιτυχείς.
Το θέμα καλό και πολυεπίπεδο, ίσως με μεγαλύτερο προϋπολογισμό και την υποστήριξη της τεχνολογίας θα μπορούσε να φτάσει σε μεγαλύτερο κοινό. Πιθανόν η θεατρική σκηνή να ήταν πιο ταιριαστός χώρος για να τέτοιο έργο - η ταινία εξελίσσεται στα όρια μιας μονοκατοικίας. Η δράση και ένταση του "Κυνόδοντα" είναι έσωτερική, ψυχολογική, περιορισμένη. Η ουσία του έγου είναι η απομόνωση, η απουσία ερεθισμάτων, η παραπλάνηση, η απόκρυψη, η γλώσσα, η ψευδαίσθηση.
Μου θύμισε (τηρουμένων των αναλογιών) το "χωριό - The Village" του Shyamalan, μια ταινία που παρακολουθούσε τη ζωή σε μια απομονωμένη κοινότητα τρομοκρατημένη από πλάσματα που ζουν στο αφιλόξενο δάσος/φράχτη και προκαλούναι από το κόκκινο χρώμα.
Εντέλει μια ταινία που έχει πολλά να πεί, πολυεπίπεδη και ξεχωριστή αλλά για θεατές που θα πρέπει να συμβιβαστούν με τις τεχνολογικές αδυναμίες και την λιτότητα της παραγωγής.