ΦΩΤΟσύνθεσις (Joseph Priestley)

Φαντασθείτε ότι σας περιβάλλει ένας κόσμος άγνοιας.
Εν οίδα ότι ουδέν οίδα
ή μήπως, σωστότερα, ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ;

Στη διάθεσή σας δεν έχετε παρά ελάχιστα μέσα:

• χρόνο για να σκεφθείτε, να προβληματισθείτε, να αμφισβητήσετε (δοξασίες, εικασίες, πλάνες αιώνων) και να φιλοσοφήσετε
• κι ένα ανεστραμμένο γυάλινο κώδωνα τοποθετημένο μέσα σε νερό ή υδράργυρο, για να απομονώνεται το εσωτερικό του κώδωνα από εξωτερικές αλληλεπιδράσεις (ο υδράργυρος χρειάζεται για να παγιδεύει αέρια υδατοδιαλυτά).

Μέσα στον σφραγισμένο κώδωνα μπορείτε είτε να κάνετε πειράματα (όπως η καύση) που παράγουν αέρια  είτε να διοχετεύσετε αέρια από άλλη προέλευση (ζυμώσεις σε καζάνια μπύρας) και να τα εγκλωβίσετε, να τα απομονώσετε και να τα μελετήσετε.

Ανεστραμμένοι κώδωνες διαφορετικού μεγέθους

Σε μια σειρά από τέτοιους σφραγισμένους κώδωνες βάζετε ένα αναμμένο κερί και το αφήνετε να καίει συνεχώς μέχρι, κάποια στιγμή, να σβήσει μόνο του (πριν να εξαντληθεί το κερί-καύσιμο). Το Οξυγόνο του κώδωνα έχει καταναλωθεί κι η καύση σταματάει.
Ένα ποντίκι/πειραματόζωο όταν μπεί στον κώδωνα παθαίνει ασφυξία ελλείψει οξυγόνου και πεθαίνει. Το διοξείδιο του άνθρακα που προήλθε από την καύση και γεμίζει τον κώδωνα δεν αφήνει να επιβιώσει κανένα ζώο,

 Όμως όταν στον ίδιο κώδωνα γεμάτο με θανάσιμο διοξείδιο του άνθρακα τοποθετηθεί ένα πράσινο φυτό - ένα βλαστάρι δυόσμος μέσα σ' ένα τάσι με νερό, που εκτίθεται στο ηλιακό φώς τότε όχι μόνο δεν μαραίνεται αλλά αντίθετα μεγαλώνει και μετά από λίγες εβδομάδες ο αέρας του κώδωνα δεν σκοτώνει πια το ποντίκι και διατηρεί τη φλογα του κεριού. Το οξυγόνο έχει δημιουργηθεί ξανά.

Κάπως έτσι ο Τζόζεφ Πρίστλι μελέτησε διάφορα αέρια και διαπίστωσε ότι τα φυτά μετατρέπουν το διοξείδιο του άνθρακα σε οξυγόνο, φαινόμενο που εμείς το ξέρουμε από τα μαθητικά μας χρόνια ως φωτοσύνθεση.

 
Ήταν το 1770, όταν ο Πρίστλι ξεκίνησε τις μελέτες/εργασίες του πάνω στα διάφορα αέρια και τις ιδιότητές τους. Η κατοικία του (και ταυτόχρονα το εργαστήριό του) ήταν δίπλα σ' ένα παρασκευαστήριο μπύρας που του έδινε τη δυνατότητα να προμηθεύεται άφθονο διοξείδιο του άνθρακα, προϊόν της αλκοολικής ζύμωσης. Η πρώτη του χημική μελέτη αφορούσε την παραγωγή "σόδας" δηλαδή νερού με διαλυμένο διοξείδιο του άνθρακα - ήταν η μελέτη που αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο της ακμάζουσας έκτοτε βιομηχανίας αναψυκτικών.



Παραγωγή Μπύρας (brewery)

Την εποχή που οι περισσότεροι επιστήμονες ακολουθώντας την θεώρηση του Αριστοτέλη, πίστευαν ακόμη ότι υπάρχει μόνο ένας αέρας και η καύση στηριζόταν στις απόψεις για το "φλογιστόν", ο Πρίστλι με τους ανεστραμμένους κώδωνες κατάφερε να απομονώσει και να χαρακτηρίσει οκτώ άγνωστα ως τότε αέρια μεταξύ των οποίων το οξυγόνο. Τον ίδιο καιρό ο Λαβουαζιέ με συστηματικές μετρήσεις έβαζε τα θεμέλια της σύγχρονης χημείας επαναδιατυπώνοντας τις αρχές της καύσης.

Ιωσήφ Πρίστλι (Priestley)

Για τον Λαβουαζιέ δείτε το link:
http://fanezan.blogspot.com/2009/10/blog-post.html

Δείτε και το "χημικό" link
http://www.chemheritage.org/discover/chemistry-in-history/themes/early-chemistry-and-gases/priestley.aspx
και
http://en.wikipedia.org/wiki/Joseph_Priestley

"Η δημοκρατία δεν χρειάζεται ιδιοφυΐες!"

Αντουάν Λωράν Λαβουαζιέ (Antoine-Laurent Lavoisier) Ένας μεθοδικός και πολυμαθέστατος επιστήμονας που με επιμονή, σύστημα και οργάνωση έβαλε τις βάσεις για την χημική επιστήμη.

Θεωρείται ο θεμελιωτής της Χημείας.

Γεννήθηκε στις 26 Αυγούσου 1743 και η ζωή του έκλεισε βίαια τον κύκλο της στις 8 Μαϊου 1794. Ήταν 50 χρονών όταν με συνοπτικές διαδικασίες δικάστηκε, καταδικάστηκε ως προδότης και αποκεφαλίστηκε στο Παρίσι από τους επαναστάτες την εποχή της Τρομοκρατίας.

Γόνος εύπορης οικογένειας με πατέρα δικηγόρο, σπούδασε νομικά αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκε με το επάγγελμα. Αντίθετα, συνέχισε τις σπουδές του στα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες.

Ο Λαβουαζιέ ήταν ένας από τους εικοσιοκτώ πανίσχυρους Γάλλους φοροεισπράκτορες και δούλευε για λογαριασμό της αντιπαθούς Γενικής Εφορίας (Ferme Générale), μιας ιδιωτικής επιχείρησης που μάζευε φόρους για λογαριασμό του θρόνου. Οι αποδοχές του ήταν σημαντικές και το ετήσιο εισόδημά του σήμερα θα αντιστοιχούσε σε περίπου 15.000.000€ (!!!). Με τα χρήματα αυτά ο Λαβουαζιέ υπηρετούσε τα πολυποίκιλα επιστημονικά του ενδιαφέροντα.

Το 1771 παντρεύτηκε την Μαρί-Αν Πιερέτ Πολζ (Marie-Anne Pierrette Paulze), την 13χρονη κόρη ενός από τους συνιδιοκτήτες της Ferme που στην συνέχεια αποδείχτηκε πολύτιμη συνεργάτις στις επιστημονικές αναζητήσεις του συζύγου της. Το 1789, ο Λαβουαζιέ δημοσίευσε το κλασσικό, πλέον, βιβλίο "Traité élémentaire de chemie", όπου ανέπτυξε την θεωρία του για το Οξυγόνο και την καύση, ενώ έδωσε ονόματα σε 33 χημικά στοιχεία που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα. Το βιβλίο θεωρείται τόσο πρωτοποριακό για την εποχή του που λέγεται ότι ένας σημερινός φοιτητής χημείας θα το θεωρήσει ως παλαιότερη έκδοση ενός σύγχρονου συγγράμματος.

Το μέλλον του Λαβουαζιέρ καθορίστηκε από την επιστημονική διαφωνία του με τον νεαρό τότε Μαρά (Jean-Paul Marat), που αργότερα αναδείχθηκε σε ηγετική φυσιογνωμία και από τα ακραία στελέχη των γάλλων επαναστατών.

Ο Λαβουαζιέ, φιλελεύθερο πνεύμα, βοήθησε πολλούς επιστήμονες σε δύσκολες εποχές διώξεων και στερήσεων. Μεταξύ αυτών ήταν και ο γνωστός μαθηματικός Λαγκράνζ (Joseph Louis Lagrange).

Στις 8 Mαϊου 1794, σε μια δίκη που διήρκεσε λιγότερο από μια μέρα, ο Λαβουαζιέ μαζί με 27 άλλους καταδικάστηκε σε θάνατο στην γκιλοτίνα. Ο δικαστής απέρριψε με συνοπτικές διαδικασίες την αίτηση απονομής χάριτος λέγοντας χαρακτηριστικά:

"Η δημοκρατία δεν χρειάζεται ιδιοφυΐες!" La République n'a pas besoin de savants ni de chimistes ; le cours de la justice ne peut être suspendu.

Ο Λαγκράνζ θρήνησε τον αποκεφαλισμό του με τα λόγια:

"Cela leur a pris seulement un instant pour lui couper la tête, mais la France pourrait ne pas en produire un autre pareil en un siècle."

("Τους πήρε μόνο μια στιγμή για να κόψουν αυτό το κεφάλι, αλλά η Γαλλία μπορεί να μην καταφέρει να φτιάξει άλλο σαν κι'αυτό ούτε σ΄ένα αιώνα") Ενάμισυ χρόνο μετά τον θάνατό του, η Γαλλική κυβέρνηση απεκατέστησε τ όνομά του και επέστρεψε τα προσωπικά του αντικείμενα στην χήρα του Λαβουαζιέ μαζί με ένα σύντομο σημείωμα:

"Στην Χήρα του Λαβουαζιέ, που λανθασμένα καταδικάσθηκε"

Ηθικόν Δίδαγμα 1.

Ας προσέχουν οι Πανεπιστημιακοί/Ακαδημαϊκοί με ποιόν διαφωνούν (υπάρχουν και κακεντρεχείς νεαροί διανοούμενοι...)

Συμπέρασμα 2.

Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Κλώνος Lavoisier (Αφιερωμένο στον δάσκαλό μου)

Τώρα τελευταία, έχει αρχίσει να διαμορφώνεται στον Πανεπιστημιακό χώρο και κατ'αναλογία με το γνωστό και κλασσικό γενεαλογικό δένδρο, ένα αντίστοιχο ακαδημαϊκό δένδρο. Πρόκειται για την αναζήτηση στο παρελθόν και την καταγραφή της πνευματικής σύνδεσης των μαθητών με τους δασκάλους που τους μετέδωσαν την επιστημονική γνώση και τον τίτλο του διδάκτορα.

Έτσι έφτασα (φτάσαμε) στον Λαβουαζιέ...

1. Guillaume Francois Rouelle (1703-1770) (Apothecary 1725, Paris)
2. Antoine Laurent Lavoisier (1743-1794) (LLB 1764, Paris)
3. Jean Baptiste Michel Bucquet (1746-1780) (MD 1770, Paris)
4. Antoine Francois de Fourcroy (1755-1809) (MD 1780, Paris)
5. Louis Nicolas Vauquelin (1763-1829) (MA 1790, Paris)
6. Louis Jacques Thenard (1777-1857) (MA 1797, Paris)
7. Jean Baptiste Andre Dumas (1800-1884) (none 1823, Geneva)
8. Josiah Parsons Cooke (1827-1894) (AB 1848, Harvard)
9. Charles Loring Jackson (1847-1935) (MA 1871, Harvard)
10. Henry Augustus Torrey (1871-1910) (PhD 1897, Harvard)
11. Roger Adams (1889-1971) (PhD 1912, Harvard)
12. Samuel Marion McElvain (1897-1973) (PhD 1923, Illinois)
13. Gilbert J Stork (1921-____) (PhD 1946, Wisconsin)
14. Stamoulis Stournas (1943-____) (PhD 1970, Columbia)
15. FεΖ () (PhD 1989, NTU Athens)
16. EΤζ