τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα

Μετά τις τόσες αλλεπάλληλες αγχωτικές καταστάσεις (εκλογικά διλήμματα, ευρωδραχμές, MOU ή μνημόνια, ακυρώσεις ή αναθεωρήσεις, ανεργία ή αεργία, αν-ασφάλεια) έρχεται ο αναστεναγμός, αυτό το ουφ του του νικητή (;), 

το ευτυχώς που δεν νικήσαμε του χαμένου, 

το ευτυχώς που δεν πατώσαμε του τελειωμένου.

Βρίσκουμε το κουράγιο για μερικές ανάσες.

Χαμογελάμε μπροστά στα στραγγισμένα ΑΤΜs.

Αναστενάζουμε με ικανοποίηση μπροστά στις ποδοσφαιρικές οθόνες.

Τι κι αν η χρεωκοπία είναι οργανωμένη ή άταχτη;

Προχωράμε με μικρούς θριάμβους
έστω και αθλητικούς
κερδίζουμε χρόνο αφού δεν κερδίζουμε χρήμα
κερδίζουμε στο στίβο αφού αποτυγχάνουμε στην βιοπάλη
"Ο χαμένος τα παίρνει όλα"

Γειά σου κούρελε!

Γειά σου έλληνα!

Γειά σας Βαλκάνια!

Λίγο το κατενάτσιο, λίγο η αφ'υψηλού αντιμετώπιση των απέναντι, λίγο η παναγιά κοντά μας, κι άντε γεια μας.

Ε, λοιπόν ναι, 

τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, πατριώτη.

Κι άκου Ευρωπαίο μασκαρά.
Δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά.
Όμως μην μας παρεξηγείς
Λέμε και κανένα καλαμπούρι καμιά φορά,
και τελικά ψηφίζουμε συνετά"

Θυμάστε την παλιά ταινία του σκηνοθέτη Ν. Nικολαϊδη;

Που υπήρξε και  συγγραφέας του "Οργισμένου Βαλκάνιου";
Ψάχτε τα στο link:
http://www.nikosnikolaidis.com/main/index.php?option=com_content&view=article&id=12&Itemid=18

Manhattan

Τέλειωνε η δεκαετία του '70 όταν στις οθόνες παιζόταν το ασπρόμαυρο Manhattan του Γούντι Άλεν. Θυμάμαι ακόμα τον κόσμο να παρακολουθεί στην κατάμεστη αίθουσα του ΑΘΗΝΑ στην Πατησίων (δεν υπάρχει πιά, έχει μετατραπεί εδώ και πολύ καιρό σε κατάστημα ρούχων ή κάτι ανάλογο ακολουθώντας την τύχη πολλών αιθουσών που δεν άντεξαν τον ανταγωνισμό των multiplex).

Μας είχε ξαφνιάσει τότε.

Είχαμε συνηθίσει να συνδέουμε τον σκηνοθέτη με κωμωδίες.

Επιπλέον, ένα ασπρόμαυρο φιλμ σε μια εποχή που η τεχνολογία έκανε άλματα και προσπαθούσε να εντυπωσιάσει  με εφέ ήχου και εικόνας, ήταν περίεργο.

Είδα την ταινία πρόσφατα, σε dvd που συνόδευε κυριακάτικο φύλλο.

Τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά.

Πάντα το σινεμά ψυχαγωγούσε και παρηγορούσε.

Και το φως και το σκοτάδι, το άσπρο και το μαύρο σε μια οθόνη έστω και μικρή, αφήνει τη φαντασία του θεατή να χρωματίσει κατά βούληση και να συμπληρώσει τον κόσμο του σκηνοθέτη.

Με την ταιριαστή μουσική του Γκέρσουιν στο άνοιγμα και το κλείσιμο της ταινίας, θα κρατήσω την τελική αισιόδοξη φράση της νεαρής Τρέισι (Mariel Hemingway) που αποχαιρετά τον νευρικό Άιζαακ Ντέιβις (Woody Allen) που επιτέλους χαμογελάει:

You have to have a little faith in people

πρέπει να εμπιστεύεσαι λιγάκι τους ανθρώπους

Ίσως αυτή να είναι η απάντηση σε κάθε δυσκολία και κάθε λογής κρίση.

Η λύση που ακούγεται από τα χείλη μιας δεκαοχτάχρονης σ' ένα γερασμένο κόσμο μεσηλίκων και υπερηλίκων.

Καλημέρα.

Στο παγκάκι (Κύριοι και Κυρίες με Σκυλάκι 1)

Στην Ορεάντα κάθισαν σ' ένα παγκάκι κοντά στην εκκλησία και κοιτούσαν κάτω τη θάλασσα σιωπηλοί. Η Γιάλτα ίσα που φαινόταν στην πρωϊνή πάχνη, και στις κορυφές των βουνών έστεκαν ακίνητα άσπρα σύννεφα. Στα δέντρα δεν κουνιόταν φύλλο, έσκαγε ο τζίτζικας, και ο μονότονος πνιχτός ήχος της θάλασσας που ακουγόταν από χαμηλά μιλούσε για τη γαλήνη, για τον αιώνιο ύπνο που μας περιμένει. Έτσι ακριβώς ακουγόταν η θάλασσα εκεί κάτω όταν δεν υπήρχε ακόμα ούτε Γιάλτα ούτε Ορεάντα, έτσι ακούγεται και τώρα, κι έτσι ακριβώς- αδιάφορα και πνιχτά- θα ακούγεται κι όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε πια. Και σ' αυτή την αίσθηση σταθερότητας, απάθειας και αδιαφορίας για τη ζωή και το θάνατο του καθενός μας κρύβεται, ίσως, η εγγύηση της αιώνιας σωτηρίας, της ακατάπαυστης κίνησης της ζωής στη γή, της αέναης τελειότητας.

Αντόν Τσέχωφ (1860-1904), Διηγήματα, απόσπασμα από την "Κυρία με το σκυλάκι"

Υπαρξιακοί προβληματισμοί από ένα μεγάλο Ρώσο συγγραφέα σ' ένα μικρό αριστούργημα (Η Κυρία με το Σκυλάκι). Χαμηλοί τόνοι, ψίθυροι και σιωπές, ανεκπλήρωτοι έρωτες, χιούμορ και συγκίνηση. Η Ορεάντα και η Γιάλτα, θέρετρα στην Κριμαία, Μαύρη Θάλασσα (Ουκρανία).

Το διήγημα έχει μεταφερθεί στο σινεμά (διασκευή) από τον Νικήτα Μιχάλκωφ (Μikhalkov)  με πρωταγωνιστή τον υπέροχο Μαρτσέλο Μασρτογιανι με τίτλο ελληνικό "Μαύρα Μάτια" ("Ochi chyornye").
Πολύ καλή ταινία του 1986-87. Αν την εντοπίσετε, αξίζει. 

Στις φωτό - ο Κύριος με το σκυλάκι. Τους πέτυχα να λιάζονται ένα κρύο πρωϊνό του Ιανουαρίου 2010, στο Κόμο στις όχθες  της λίμνης. Δεν νομίζω να τους απασχολούν οι μεταφυσικές ανησυχίες του Τσέχωφ. Το κινητό στο αυτί είναι το καλύτερο καταπραϋντικό!

Θέατρο Σκιών

Η πόλη σκυθρωπή, υπό βροχή.

Παρακολουθώ προστατευμένος πίσω από το τζάμι,

ο καφές στο τραπεζάκι

και το μυαλό γυρίζει πίσω

σ' Αυτούς που δεν έχουν σκιά

Οκτώβρης στην Αθήνα - Μικρό καλοκαιράκι

"Out, out, brief candle! Life's but a walking shadow, a poor player that struts and frets his hour upon the stage and then is heard no more: it is a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing." - William Shakespeare, Macbeth, (Act V, Scene V).

Σβήσε, σβήσε φώς λιγόζωο. Ζωή 'ναι φευγαλέα σκιά, φτωχός θεατρίνος που με στόμφο τρώει την ώρα του 'πα στη σκηνή και πια δεν ξανακούγεται, ένα παραμύθι που λέει ένας ηλίθιος όλο αχό και πάθος χωρίς κανένα νόημα.

ΣΚΙΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ
"μήτε σκιές δεν είμεθα σκιών"
Κώστας Καρυωτάκης

Eίδωλα παρελθόντα
στέκουν μπροστά μας
Ανθεκτικά
Υψώνονται περήφανα
Ακλώνητα
Διαχρονικά
Αγάλματα λίθινης εποχής
ατενίζουν
τις πεπερασμένες ζωές μας


Παγκόσμια σταθερά της ύπαρξης
Θάνατος
σταθερός πέρα απο τον έρωτα
Νύν και Αεί
Τώρα και Πάντα
και Ποτέ


Μ ακολουθεί
η αντανάκλαση της μορφής σου
η ηχώ στους τοίχους του σπιτιού
Υποψία κίνησης.
Κάποιο τυχαίο άγγιγμα
Μια ανάσα
ένα γέλιο

Όχι
Δεν θ'αφήσω να χαθεί η φοβισμένη σκιά σου
Μόνη μου ελπίδα.
Μια μικρή χαρακιά
ρυτίδα στο μέτωπο του χρόνου
Ανεξίτηλη


Αναφορές:
"We are such stuff as dreams are made on, and our little life, is rounded with a little sleep".
William Shakespeare/The Tempest

Όμηρος: προσομοιάζει σε συγκινησιακά φορτισμένες σκηνές, την ψυχή με όνειρο ή σκιά.

"σκιάς όναρ άνθρωπος" Πίνδαρος.

"Πάντα ονείρων απατηλότερα, πάντα σκιάς ασθενέστερα" Ιωάννης Δαμασκηνός / Ιδιόμελα

Κώστας Καρυωτάκης,  Υστεροφημία

Δείτε ακόμα:

http://marionbarfs3.blogspot.com/2009/10/blog-post_8493.html
Μπορείς να δεις τις σκιές των ανθρώπων που πέρασαν. Τις σκιές που αφήνουν τα κάδρα και οι αφισέτες στους τοίχους. Μέσα στον άδειο χώρο μπορείς να μυρίσεις τις ιστορίες των ανθρώπων και να ζυγίσεις τις σκιές τους.

http://denelavast.blogspot.com/2009/07/blog-post_22.html

http://www.sarantakos.com/liter/lapathiotis/fantasmata.html
φαντάσματα, όλοι, και καπνοί, στη δίνη της αβύσσου

επίσης

Blade Runner (finale)
All those... moments... will be lost in time
Like tears in the rain...
Time to die

(Πριν το ενεργοποιήσετε, φροντίστε να έχει κλείσει το mixpod στην αρχή της σελίδας)

Ο άρχοντας των μυγών (Lord of the flies)

Εκπληκτικό graffiti με σχεδόν φωτογραφική ακρίβεια.

Και μια και ο λόγος για μύγες, δίνω και μερικές ενδιαφέρουσες αναφορές:

http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=651

που θα βρείτε εμπλουτισμένο με φωτογραφικό υλικό στο προσεγμένης αισθητικής blog marion barfs

http://marionbarfs3.blogspot.com/

Η μύγα αποτελεί κίνδυνο όχι μόνο για τα υπανάπτυκτα κράτη αλλά και για τα αναπτυγμένα κράτη. Παρόλο που η παρουσία της περιορίστηκε δραστικά ύστερα από δεκαετίες σκληρών μαχών, μια συνηθισμένη οικιακή μύγα μεταφέρει μέχρι και 26 εκατομμύρια βακτήρια.Το Μεσαίωνα οι μύγες θεωρούνταν θεϊκή τιμωρία. Όταν κατέκλυζαν τις καλλιέργειες ράντιζαν τους αγρούς με αγιασμό. Αν δεν έφευγαν, το εκκλησιαστικό δικαστήριο τις καταδίκαζε και συχνά τις αφόριζε ως όργανο του Διαβόλου (Lord of flies).

Επιπλέον να θυμηθούμε το ομώνυμο βιβλίο του νομπελίστα Γουίλιαμ Γκόλντινγκ (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1983)  Το βιβλίο που πρωτοκυκλοφόρησε στην Αγγλία το 1954 αλλά γνώρισε την επιτυχία αργότερα, το 1959, στην Αμερική για να κατακτήσει τους αναγνώστες διεθνώς στην συνέχεια, παρακολουθεί μια ομάδα παιδιών απομονωμένων σε νησί μετά από αεροπορικό ατύχημα. Αποτελεί μια μελέτη πάνω στην ανθρώπινη φύση και το "κακό" που συνυπάρχει στην ανθρώπινη κοινωνία.

Το βιβλίο μεταφέρθηκε στο σινεμά το 1990 από όπου και το trailer της σχετικής ταινίας.



Και για κλείσιμο παλιό σκληρό ροκ από Alice Cooper (Killer) Halo of Flies
(Πριν το ενεργοποιήσετε, φροντίστε να έχει κλείσει το mixpod στην αρχή της σελίδας)



I've got the answers To all of your questions
If you've got the money To pay me in gold
I will be living In old Monte Carlo
And you will be reading The secrets of soul
Daggers and contacts And bright shiny limos
I've got a watch That turns into a lifeboat
Glimmering nightgowns And poisonous cobras
Silencer under the heel of my shoe The elegance of China
They sent her to lie here on her back But as she deeply moves me
She'd rather shoot me in my tracks And while a Middle Asian lady
She really came as no surprise But I still did destroy her
And I will smash
Halo of flies
I crossed the ocean Where no one could see
And I put a time-bomb In your submarine
Goodbye to old friends The secret's in hand
With full ream of papers And counterfeit plans
You never will understand

Sudden Love - Ξαφνικός Έρωτας από την δεκαετία του 80

Ξαφνικός Έρωτας. Μια επιτυχημένη ελληνική ταινία στηριγμένη στο Talgo, το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα Βασίλη Αλεξάκη με την γνωστή "ευπώλητη" πορεία στις Τέχνες και τα Γράμματα. Talgo είναι το όνομα τρένου στην Ιβηρική που τερματίζει Λισαβώνα. Μια ερωτική ιστορία ταξιδεμένη στην Ελλάδα ,την Γαλλία και την Πορτογαλία. Μια παντρεμένη χιώτισα που ζεί ένα κουρασμένο συζυγικό βίο στην Αθήνα, ένας έλληνας γιατρός της διασποράς - παντρεμένος κι αυτός ζουν μια έντονη σχέση με ημερομηνία λήξης. Καλή μουσική Σπανουδάκη, τραγούδι Ελένη Βιτάλη, με Μπέτυ Λιβανού και μπόλικη Λισαβώνα/Πορτογαλία για να δέσει σωστά το πολύ καλό υλικό. Συγκίνηση στις σκοτεινές αίθουσες. Είμασταν κι εμείς κάποτε εικοσάρηδες. Για να μην ξεχνιόμαστε...

Οι καταστροφείς, The Destructors-Graham Greene, (Τί θυμήθηκα πάλι...)

Ήταν δεκαετία '70 - χρόνια κρατικής ασπρόμαυρης τηλεόρασης ίσως και εποχή δικτατορίας, φωσκολιάδα-άγνωστος πόλεμος με βαρτάνη και παράξενος ταξιδιώτης με περιπλανώμενη βαλίτσα. Η μικρή οθόνη σάρωνε με συνοπτικές διαδικασίες τις κινηματογραφικές αίθουσες.

Τότε ξεκινούσε μια αγγλική σειρά βασισμένη σε σύντομες ιστορίες του Γκράχαμ Γκρήν ( "Shades of Greene" ο ξενόγλωσσος τίτλος).
Τον Γκρήν (1904-1991) τον είχαμε γνωρίσει από τον "Τρίτο Άνθρωπο", το φιλμ νουάρ του Κάρολ Ρήντ, με τον Όρσον Γουέλες και τις κλασσικές πια σκηνές από την Βιέννη και τον τροχό του Πράτερ.


Το πρώτο επεισόδιο της σειράς με τίτλο "Οι καταστροφείς", ήταν πλημμυρισμένο με το υπόγειο, καταλυτικό χιούμορ του συγγραφέα.

Παρακολουθούμε μια συμμορία πιτσιρικάδων που αποφασίζουν ένα σαββατοκύριακο να "επιτεθούν" με κάθε λογής εργαλείο που μπορούσαν να βρούν (από παιδικά πριόνια μέχρι σφυριά και βαριοπούλες) στο ετοιμόρροπο, απομονωμένο, αλλά κατοικημένο σπίτι του Κου Τόμας ή "Γέρο Ταλαίπωρου" (Old Misery) ενώ ο ένοικος λείπει σε διήμερες διακοπές.
Ο σκοπός της παιδικής συντροφιάς είναι να διαλύσουν κυριολεκτικά το σπίτι δουλεύοντας συστηματικά στο εσωτερικό του, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί μέχρις ότου να είναι πολύ αργά για να αποτραπεί το μοιραίο. Καταστρέφουν υπομονετικά σκάλες, μεσοτοιχίες, πόρτες, έπιπλα, οικοσκευή, μπάνια, κουζίνες, και κάθε τι μέχρι να μείνουν μόνο οι εξωτερικοί τοίχοι. Τελικά, δίνουν την χαριστική βολή και κατεδαφίζουν το σπίτι, με ένα παρκαρισμένο φορτηγό που είχαν προσδέσει σε ένα υποστήλωμα που στήριζε ότι είχε απομείνει από το διαλυμένο οίκημα. Το φορτηγό, όταν ξεκινάει, παρασύρει το μοναδικό πλέον στήριγμα αφήνοντας τον απελπισμένο κ. Τόμας και τον αιφνιδιασμένο οδηγό να παρατηρούν ένα σωρό συντρίμια.

Ο οδηγός αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί, δεν μπορεί να συγκρατηθεί και ξεσπάει σε γέλια.
"Πώς τολμάς να γελάς", του λέει ο κ. Τόμας. "Ήταν το σπίτι μου"
Ο οδηγός συνεχίζοντας να γελάει, λέει "Συγγνώμη κ. Τόμας, μην το πάρετε προσωπικά, δεν τόθελα, αλλά πρέπει να παραδεχτείτε ακόμα και σεις ότι έχει πλάκα"

Την τηλεοπτική σειρά δεν κατάφερα να την εντοπίσω σε dvd- ίσως δεν έχει κυκλοφορήσει. Βρήκα όμως το σχετικο διήγημα στη συλλογή Graham Greene "Complete Short Stories".

Σε κάποιο διάλειμμα της αποδόμησης του σπιτιού, οι δυο επικεφαλής της συμμορίας, ο Μπλάκι και ο Τρέβορ ή "Τ", έχουν μείνει μόνοι καίγοντας χαρτονομίσματα που βρήκαν κρυμμένα στο στρώμα του ιδιοκτήτη.

"Θα τα μοιραστούμε;", ρωτάει ο Μπλάκι.
"Δεν είμαστε κλέφτες" λέει ο Τ στον Μπλάκι."Θα τα κάψουμε ένα, ένα για να το γιορτάσουμε".

"Θέλω να δώ τη φάτσα του Γέρο Ταλαίπωρου όταν θάχουμε τελειώσει" λέει ο Τ.
"Τόσο πολύ τον μισείς", ρωτάει ο Μπλάκι;
"Φυσικά και δεν τον μισώ", λέει ο Τ. "Δεν θάχε πλάκα αν τον μισούσα".
Τα μάτια του άντανακλούν την λάμψη από τη φλόγα στο τελευταίο χαρτονόμισμα.
" Όλα αυτά για αγάπη και μίσος" του λέει, "είναι κουταμάρες". " Άλλωστε, δεν είναι παρά μόνο πράγματα, Μπλάκι" λέει κοιτάζοντας γύρω του τα συντρίμια.

Ένα μικρό αριστούργημα γραμμένο το 1954 στην μεταπολεμική Αγγλία, που θα μπορούσε να αναφέρεται και στο σήμερα.

Έτσι δεν είναι;



The Destructors was adapted for television as part of the 1970s British drama series Shades of Greene. It starred Michael Byrne, Phil Daniels and Nicholas Drake.[1]