Προδοσία (ένας ορισμός, κατά Σεφέρη)

την προδοσία θα την ονόμαζα, σήμερα, αδιαφορία

Γ. Σεφέρης, 

"Μοναστήρια της Καππαδοκίας", Δοκιμές, τ. Β'

Χαλάσματα

Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιέ του Ανθρώπου,
Να πεις, ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος,

(Έλιοτ, "Έρημη Χώρα" απόσπασμα, σε απόδοση Γ. Σεφέρη)

Ο αέρας έπαιζε κρυφτό στις φυλλωσιές του δέντρου. Βαρέθηκε όμως τις ίδιες κρυψώνες και άρχισε να μπαινοβγαίνει στο σπίτι από τα σπασμένα παράθυρα. Σφύριζε και χτύπαγε στο διάβα του τις πόρτες αλλά φωνή καμιά. Οι μεντεσέδες είχαν πια σκουριάσει, τα ξύλα φούσκωσαν, οι σοβάδες έπεσαν.  Στη στέγη τα κεραμίδια κομματιασμένα κι αποδιοργανωμένα. Οι πέτρες μόνο έμειναν.
Είχαν κυλήσει και σωριάζονταν στην αυλή, έκρυβαν τα μονοπάτια.

Κι όμως κάτι είχε αλλάξει.

Πέτρες χορταριασμένες, άρχισαν να πρασινίζουν στο πέρασμα της άνοιξης που δεν κάνει διακρίσεις. Η ζωή απλώνεται ασυγκράτητη. Αγκαλιάζει το σπίτι.

Αναβλύζει από  κάθε σπιθαμή γής κι ανασταίνει τα εγκαταλειμένα χαλάσματα.

Η ζωή.

Η Άνοιξη.

Ανηλεής εκπορθητής μιας έρημης χώρας.

Η έμπνευση δεν αρκεί

Επειδή η τέχνη και τα αριστουργήματα κάθε τύπου ξεκινούν από το ταλέντο, πηγάζουν από την έμπνευση, στηρίζονται στην μοναδικότητα και το θείο χάρισμα που διαθέτουν κάποια ξεχωριστά άτομα αλλά ποτέ δεν θα υλοποιηθούν χωρίς δουλειά και μόχθο, ας θυμηθούμε ένα σεφερικό απόσταγμα σοφίας:



"Μην ξεχνάς την κοινότυπη αλήθεια πως ένας καλλιτέχνης είναι πάντα και χειροτέχνης. Πρέπει να ασκείται χωρίς διακοπή, χωρίς αδυναμίες. Πρέπει να κατακτήσει το υλικό του."

Γ. Σεφέρης, Μέρες, Σεπτέμβρης 1925

Street Walker

Ένας ευαίσθητος Απρίλης

Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας

APRIL is the cruellest month, breeding

Μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας

Lilacs out of the dead land, mixing

Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας

Memory and desire, stirring

Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.

Dull roots with spring rain.

I will show you fear in a handful of dust.

Από την Έρημη Χώρα (Waste Land, T.S. Elliot) σε μετάφραση Γ. Σεφέρη

Απρίλης.

Μπήκε ξαφνικά με υγρασία και συννεφιές. Που θα πάει όμως, το φως της ελληνικής άνοιξης θα κερδίσει τελικά την παρτίδα. Ευτυχώς. Για να βρούμε μια αφορμή να ξυπνήσουμε από την χειμερία νάρκη. Να ξανασυναντήσουμε την αισιοδοξία που έχει κάπου ξεστρατίσει. Η ζωή τραβάει πάντα την ανηφόρα της και οι εναλλαγές είναι που κάνουν το άθλημα συναρπαστικό. Ο αγώνας είναι δρόμος αντοχής. Πρέπει να μείνεις στο δρόμο για να κερδίσεις το ταξίδι.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

(ΚΑΒΑΦΗΣ - ΙΘΑΚΗ)

Δὲν ὠφελεῖ τὸ παράπονο

Ἴδια παντοῦ θά ῾ναι ἡ ζωὴ μὲ τὸ σουραύλι τῶν φιδιῶν στὴ χώρα τῶν φαντασμάτων

Μὲ τὸ τραγούδι τῶν ληστῶν στὰ δάση τῶν ἀρωμάτων

Μὲ τὸ μαχαίρι ἑνὸς καημοῦ στὰ μάγουλα τῆς ἐλπίδας

Μὲ τὸ μαράζι μιᾶς ἄνοιξης στὰ φυλλοκάρδια τοῦ γκιώνη

Φτάνει ἕνα ἀλέτρι νὰ βρεθεῖ κι ἕνα δρεπάνι κοφτερὸ σ᾿ ἕνα χαρούμενο χέρι

Φτάνει ν᾿ ἀνθίσει μόνο

Λίγο στάρι γιὰ τὶς γιορτὲς λίγο κρασὶ γιὰ τὴ θύμηση λίγο νερὸ γιὰ τὴ σκόνη...

(ΓΚΑΤΣΟΣ-ΑΜΟΡΓΟΣ)

Ένας ευαίσθητος Απρίλης, ένας αθέατος καιρός

γελάει το φρουρό της πύλης και βγαίνει ήλιος λαμπερός.

Πετά τα ρούχα του στρατιώτη, φορά πουκάμισο λευκό

και στην αγάπη του την πρώτη στέλνει ένα όνειρο γλυκό.

Από τους κήπους κόβει βάγια κι απ' την αυλή του πασχαλιές

για να στολίσει τα ναυάγια που μείναν δίχως αγκαλιές.

Φέρνει μια ζάλη στους ανέμους, ανατριχίλα στο νερό

με την καρδιά στήνει πολέμους και με τον Έρωτα χορό.

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης, Μουσική: Παντελής Θαλασσινός

Είναι παλιό το λιμάνι



Κέρκυρα (γύρω στο 1900)



Είναι παλιό το λιμάνι, δεν μπορώ πια να περιμένω

ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πεύκα,

ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πλατάνια,

ούτε το φίλο που έφυγε για τ' ανοιχτά.

Χαϊδεύω τα σκουριασμένα κανόνια, χαϊδεύω τα κουπιά

να ζωντανέψει το κορμί μου και ν' αποφασίσει.

Τα καραβόπανα δίνουν μόνο τη μυρωδιά

του αλατιού της άλλης τρικυμίας.

Αν το θέλησα να μείνω μόνος, γύρεψα

τη μοναξιά, δε γύρεψα μια τέτοια απαντοχή,

το κομμάτιασμα της ψυχής μου στον ορίζοντα,

αυτές τις γραμμές, αυτά τα χρώματα, αυτή τη σιγή.

Τ' άστρα της νύχτας με γυρίζουν στην προσδοκία

του Οδυσσέα για τους νεκρούς μες στ' ασφοδίλια.

Μες στ' ασφοδίλια σαν αράξαμε εδώ πέρα θέλαμε να βρούμε

τη λαγκαδιά που είδε τον Άδωνι λαβωμένο 

Κέρκυρα, Λιμάνι (γύρω στο 1900)

Στίχοι: Σεφέρης Γιώργος

Μουσική: Μούτσης Δήμος
Άλκηστις Πρωτοψάλτη & Χρήστος Λεττονός

Ηδονικά Αγάλματα Σπασμένα Είδωλα

Ὁ Ἡδονικὸς Ἐλπήνωρ

Κι όμως τ' αγάλματα

λυγίζουν κάποτε, μοιράζοντας τον πόθο

στα δυο, σαν το ροδάκινο· κι η φλόγα

γίνεται φίλημα στα μέλη κι αναφιλητό

κι έπειτα φύλλο δροσερό που παίρνει ο άνεμος·

λυγίζουν· γίνουνται αλαφριά μ' ένα ανθρώπινο βάρος.

Δεν το ξεχνάς. - Τ' αγάλματά ειναι στο μουσείο.

- Όχι, σε κυνηγούν, πώς δεν το βλέπεις;

θέλω να πω με τα σπασμένα μέλη τους,

με την αλλοτινή μορφή τους που δε γνώρισες

κι όμως την ξέρεις.

- Τ' αγάλματά ειναι στο μουσείο.

Καληνύχτα.

- ... γιατί τ' αγάλματα δεν είναι πια συντρίμμια,

είμαστε εμείς.

Τ' αγάλματα λυγίζουν αλαφριά ... καληνύχτα.

φυγή

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας

έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.


H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.


Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ' όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε


μέσα στη φυγή.
(Γιώργος Σεφέρης, Φυγή,  από τα Ποιήματα , Ίκαρος 1974)

οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν το καλοκαίρι του 2009
με τα κύματα σκηνικό, κάπου στις ακτές της αττικής