Ο Ανύπαρκτος Ποιητής μιας Ανύπαρκτης Χώρας

Είχε πάντα μια πέτρα στην τσέπη του, 

για τη μνήμη του Σίσυφου, 

έλεγε.

από την"Φωνή της Σιωπής" του Αργύρη Χιόνη (που δεν μένει πια εδώ)

Το θηρίο

Η απουσία είναι το μοναδικό θηρίο που ο άνθρωπος όχι μόνο δεν κατάφερε ποτέ να εξημερώσει, αλλ' ούτε να συλλάβει καν. Βέβαια, πάντα ελπίζει ότι θα τα καταφέρει, γι' αυτό και σ' όλους τους ζωολογικούς κήπους υπάρχει εν' αδειανό κλουβί γι' αυτήν.

Αργύρης Χιόνης,

Μικρή Φυσική Ιστορία, από την ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

XV

XV

Ανάμεσα στα δάχτυλά μου

και στη σάρκα σου,

όσο σφιχτά κι αν σε κρατώ,

τρυπώνει ο χρόνος.

Αργύρης Χιόνης, "Εκδοχές του τέλους",  Ο,ΤΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΜΕ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ Ποίηση Δωματίου

η ντροπαλή "Αλήθεια"

Αλκυονίδες μέρες

Ποτέ το ψεύδος

δεν ψευδίζει, το θρασύ,

ούτε τραυλίζει.

Πάντα η αλήθεια χάνει,

ντροπαλή, τα λόγια της.

Αργύρης Χιόνης, από τα "εικοσιένα τάνκα"

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

Ένα ταξίδι

αρχινά, κάθε στιγμή,

χιλιάδες μίλια.

Νάτηνε η αρχή του, εδώ,

κάτω απ' τα πόδια μου.

Αργύρης Χιόνης, "Ο,ΤΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΜΕ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ"



"Το κόκκινο κοράκι", Ι. Καραβάς



Αργύρης Χιόνης, ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Θα 'ρθεί καιρός

που θα στερέψει η θάλασσα

και θα γενούν τα πλοία

καραβάνια

και θα γενεί η ψυχή μας

έρημος

κι οι γλάροι

κατοικίδια όνειρα.

Θα 'ρθεί καιρός

που θάνατος

δεν θά' ναι πια ο βυθός

αλλά ο ήλιος

και νοσταλγία

όχι η στεριά

μα το νερό.

Τότε

και τ' όνειρο

θ' αλλάξει χρώμα

δεν θά 'ναι πια γαλάζιο

αλλά κίτρινο.

Από τη συλλογή "Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ" ποιήματα 1966-2000 του Αργύρη Χιόνη

Όντα και μη όντα

Τα αιωνόβια δέντρα είναι πάνσοφα' γι' αυτό και υποδέχονται, μ' ένα χαμόγελο επιείκειας τον ξυλοκόπο που τα σωριάζει στο χώμα.

«Οντα και μη όντα» (εκδόσεις Γαβριηλίδης 2006)

Το παραμύθι σμίγει με το δοκίμιο, το δοκίμιο με την ποίηση, η ποίηση με τη φυσική ιστορία... Πραγματικά όντα γίνονται φανταστικά, αφηρημένες έννοιες, αντικείμενα και φυσικά φαινόμενα αποκτούν ιδιότητες όντων, τέρατα εξανθρωπίζονται, άνθρωποι τερατοποιούνται, το ζωικό και το φυτικό βασίλειο εμπλουτίζονται με νέα, άγνωστα έως τώρα είδη... Τι είναι λοιπόν αυτό το βιβλίο; Ενα παιχνίδι; Ναι, ένα παιχνίδι που, ενώ ακυρώνει τη σοβαροφάνεια, παραμένει ωστόσο σοβαρό, γιατί, όπως λέει και ένα σπανιόλικο τραγούδι, La vida es una broma seria, δηλαδή, η ζωή είναι ένα σοβαρό αστείο, ενίοτε και τραγικό.

Αργύρης Χιόνης (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου του, μια εξαίσια συλλογή όντων και μη όντων)

Περί αγγέλων και δαιμόνων (Αργύρης Χιόνης)

Περί αγγέλων και δαιμόνων

Μικρά διηγήματα/παραμύθια/ιστορίες που γλυκαίνουν και γαληνεύουν τον αναγνώστη παρά την σκοτεινή τους ατμόσφαιρα και τον θάνατο που αναδύεται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και πλανιέται συνεχώς γύρω από τους ήρωες των παραμυθιών του Αργύρη Χιόνη. Η γλαφυρή γραφή του παραμυθά, η  ρυθμική αφήγηση με τις σωστές κορυφώσεις και το ειρωνικό ύφος που αποφορτίζει ευεργετικά το κείμενο, έχουν δημιουργήσει ένα απολαυστικό βιβλίο.

Από τον  συγγραφέα του βραβευμένου "Οριζόντιου Ύψους".

Που, ψάχνοντας το βιoγραφικό του, έμαθα εγκατέλειψε μια κοσμοπολίτικη ζωή και επαγγελματική σταδιοδρομία για ν' ασχοληθεί με την γή, τα ανθρώπινα, τα βιβλία και την συγγραφή σ'ενα χωριό της Κορινθίας.

Άξιος.



a dream within a dream (κι άλλα όνειρα)

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΤΣΟΥΑΝΓΚ ΤΣΟΥ

Ο Τσουάνγκ Τσου ονειρεύτηκε πως ήταν πεταλούδα, κι όταν ξύπνησε, δεν ήξερε αν ήταν άνθρωπος που ονειρεύτηκε πως ήταν πεταλούδα ή πεταλούδα που τώρα ονειρευόταν ότι ήταν άνθρωπος.
Herbert Allen Giles, Chuang Tzu (1889)

H ζωή είναι μια μορφή ονείρου. Είμαστε ένα  όνειρο που δεν το ονειρεύεται κανένας, ένα ελεύθερο όνειρο. Κι αυτό το απρόσωπο όνειρο ονομάζεται παγκόσμια ιστορία: εμείς είμαστε σύμβολα ή σημεία αυτού του ονείρου, είμαστε τα πρόσωπα αυτού του μοναδικού ονείρου.

Borges, Το βιβλίο των ονείρων

Παραμυθίες στα χώματα, γι' αυτούς που είναι πλέον κάτω απ' αυτά και για όσους βαδίζουν ακόμη πάνω τους, ενώνοντας έτσι το θάνατο με τη ζωή, το υποθετικό τέλος με την υποθετική διάρκεια, αυτά τα, φαινομενικά, δύο άκρα αντίθετα, που είναι, στην ουσία, το ίδιο ακριβώς πράγμα, δηλαδή ένα όνειρο.

Τι είναι, λοιπόν, αυτό το βιβλίο, όπου, μεταξύ άλλων, τα δέντρα και τα φυτά έχουν ανθρώπινες ιδιότητες, ένας ανδριάντας βλασταίνει και κατεβαίνει από το βάθρο του, μια κρεατομηχανή αποδεικνύεται φιλόζωη, ενώ δύο σφραγιδογλύφοι περνάνε από τις σελίδες κάποιων εγκυκλοπαιδειών για να εξαφανισθούν στη συνέχεια; Τίποτε λιγότερο από ένα σοβαρό παιχνίδι, ένα παίγνιον, εντός του οποίου αναδύονται, από τη φαρδιά κοίτη του μοντερνισμού, μεταλλαγμένα η αισώπεια παραβολή και το παραμύθι. Τίποτε περισσότερο από ένα έργο που διαπνέεται από την ιδέα ότι η ζωή είναι ένα όνειρο και όλοι εμείς όνειρα που ονειρευόμαστε.

Αργύρης Χιόνης, για το βιβλίο του Το Οριζόντιο Ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες, 2009

Tα όρια πραγματικού και φανταστικού κόσμου είναι πολύ δύσκολο να διακριθούν και συχνά τα διαπερνούμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Όταν ο πραγματικός και ο φανταστικός κόσμος ταυτίζονται, ο άνθρωπος είναι ευτυχισμένος κι έχει καταφέρει να κάνει τις φιλοδοξίες του πραγματικότητα. Στα όνειρά μας οι δύο αυτοί κόσμοι αναμιγνύονται, προκαλώντας την έκπληξη και ερωτήσεις στον άνθρωπο αυτό, που προσπαθεί να τα εξηγήσει μάταια.

(Λόγια της Άννας Ρ., μαθήτριας Λυκείου «Και όμως μιλάνε», σελ. 69)
http://www.siderman.gr/psychoanalysis/43-psy-books/91-και-όμως-μιλάνε-έφηβος-λόγος.html

A Dream Within A Dream

Take this kiss upon the brow!

And, in parting from you now,

Thus much let me avow-

You are not wrong, who deem

That my days have been a dream;

Yet if hope has flown away

In a night, or in a day,

In a vision, or in none,

Is it therefore the less gone?

All that we see or seem

Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar

Of a surf-tormented shore,

And I hold within my hand

Grains of the golden sand-

How few! yet how they creep

Through my fingers to the deep,

While I weep- while I weep!

O God! can I not grasp

Them with a tighter clasp?

O God! can I not save

One from the pitiless wave?

Is all that we see or seem

But a dream within a dream?

Edgar Allan Poe (January 19, 1809 – October 7, 1849)

Το Οριζόντιο Ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες

Πολλές φορές λησμονούμε ότι ένα βιβλίο, εκτός από την ουσία του δηλ. το περιεχόμενό του, θάπρεπε να καλύπτει ευρύτερες αισθητικές αναζητήσεις και να ικανοποιεί όχι μόνο ως ανάγνωσμα τον αποδέκτη του(αγοραστή, αναγνώστη) αλλά και άλλες αισθήσεις πχ αφή-ποιότητα χαρτιού και εξωφύλλου, όραση-με χρήση σωστών γραμματοσειρών και κατάλληλης εικονογράφησης, ακόμα και όσφρηση για να σας θυμίσω τις μυρωδιές των παλαιών επαρχιακών, κυρίως, βιβλιοπωλείων ή και ...γεύση, για να θυμηθούμε το βασικό "στοιχείο" των δολοφονιών στο "Όνομα του Ρόδου" του Ουμπέρτο Έκο.

Αυτό το μικρό και καλαίσθητο βιβλίο του σεμνού και μετριόφρονα Αργύρη Χιόνη (όπως προκύπτει από τον βίο και πολιτεία αλλά και τις επεξηγηματικές σημειώσεις του συγγραφέα στις τελευταίες σελίδες) συνδυάζει μια ολοκληρωμένη αισθητική απόλαυση με σύγχρονες παραμυθίες που ψυχαγωγούν (με την πρωταρχική έννοια της λέξης) τον αναγνώστη.

Ένα βιβλίο ποιητικό (αν και χωρίς ποιήματα) από εκείνα που διεκδικούν και κερδίζουν τη θέση τους στην καρδιά και στο νού μικρομέγαλων παιδιών και μεγαλόμικρων ενηλίκων, ή όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας:

"ένα βιβίο για όσους δεν έχουν ακόμη εγκαταλείψει την ανυπαρξία και σε εκείνους που έχουν προσωρινά εγκατασταθεί σ αυτήν. Λέω "προσωρινά", γιατί ακράδαντα πιστεύω πως είμαστε ανακυκλώσιμο υλικό και, ως εκ τούτου, θα έχουμε αενάως ένα ρόλο σ αυτό το όνειρο που λέγεται ζωή.

Υστερόγραφο:
Η βράβευση με Κρατικό Βραβείο διηγήματος (μισό-μισό με Τόλη Νικηφόρου - Ο δρόμος για την Ουρανούπολη) είναι μια επιπλέον πληροφορία που απλά υπογραμμίζει την αξία του βιβλίου.