Χαλάσματα

Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιέ του Ανθρώπου,
Να πεις, ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος,

(Έλιοτ, "Έρημη Χώρα" απόσπασμα, σε απόδοση Γ. Σεφέρη)

Ο αέρας έπαιζε κρυφτό στις φυλλωσιές του δέντρου. Βαρέθηκε όμως τις ίδιες κρυψώνες και άρχισε να μπαινοβγαίνει στο σπίτι από τα σπασμένα παράθυρα. Σφύριζε και χτύπαγε στο διάβα του τις πόρτες αλλά φωνή καμιά. Οι μεντεσέδες είχαν πια σκουριάσει, τα ξύλα φούσκωσαν, οι σοβάδες έπεσαν.  Στη στέγη τα κεραμίδια κομματιασμένα κι αποδιοργανωμένα. Οι πέτρες μόνο έμειναν.
Είχαν κυλήσει και σωριάζονταν στην αυλή, έκρυβαν τα μονοπάτια.

Κι όμως κάτι είχε αλλάξει.

Πέτρες χορταριασμένες, άρχισαν να πρασινίζουν στο πέρασμα της άνοιξης που δεν κάνει διακρίσεις. Η ζωή απλώνεται ασυγκράτητη. Αγκαλιάζει το σπίτι.

Αναβλύζει από  κάθε σπιθαμή γής κι ανασταίνει τα εγκαταλειμένα χαλάσματα.

Η ζωή.

Η Άνοιξη.

Ανηλεής εκπορθητής μιας έρημης χώρας.

Μυρσινίδι



Μυρσινίδι

Το μοναστήρι του Μυρσινιδιού με τους δυο χαρακτηριστικούς γαλάζιους τρούλους βρίσκεται στην άκρη της θάλασσας κι αγναντεύει τις ακτές της Ιωνίας. Κάθε φορά που επισκέπτομαι τον τόπο μου πηγαίνω να ανασάνω τις θαλασσινές αύρες στην άκρη του γκρεμού. Ο χρόνος φαίνεται να σταματάει. Θυμάμαι τις οικογενειακές μας επισκέψεις, τους απογευματινούς περιπάτους, τα σκιερά δέντρα και την παραλία με τις καλοκαιρινές βουτιές. Θυμάμαι ακόμα τις ιστορίες που μούλεγαν οι γονείς μου κι οι μεγαλύτεροι για τα τάματα των ναυτικών που κινδύνευαν σε δύσκολες θάλασσες κι άνάποδους καιρούς καθώς και για τις μπουκάλες με χρήματα και σημειώματα που έρριχναν στη θάλασσα τα παραπλέοντα καράβια με οδηγία να φτάσουν στην Παναγιά του μοναστηριού. Κάποτε φιλοξενούσε μερικούς μοναχούς που το φρόντιζαν, σήμερα έχει μείνει μοναχά ένας που παλεύει. Την εντροπία, την φθορά, την μοναξιά;

Τώρα τελευταία έχουν αυξηθεί τα κατοικίδια που φιλοξενούνται.  Σκύλοι και γάτες αρμονικά συμβιώνουν και συντροφεύουν τον καλόγερο. Μου φαίνεται ότι από κεί έχει εμπνευστεί (αν δεν είναι άμεση καταγραφή) ο Γιάννης Μακριδάκης το γοητευτικό του διήγημα "η δεξιά τσέπη του ράσου". Διαβάστε το διήγημα και με την πρώτη ευκαιρία κάντε μια επίσκεψη σ' ένα τόπο γαλήνης και ανάτασης.

Η μικρή παραλία κάτω από το μοναστήρι.

Σπίτι ή Σπιτικό (House vs. Home)

Πυργί, Χίος 2011

Τί ξεχωρίζει ένα αυθεντικό, γνήσιο κι ανθρώπινο δημιούργημα από μια βιομηχανοποιημένη σύγχρονη κατασκευή;

Η αντοχή;

Η άνεση μήπως;

Ή το ιδιαίτερο προσωπικό στοιχείο που βρίσκει τρόπο να αναδειχθεί και να χαρακτηρίσει το χώρο που έζησαν ή ζουν οικογένειες, που μεγάλωσαν κι έπαιξαν παιδιά και σημάδεψαν με όνειρα κι επιθυμίες τις πέτρες και τα κάθε λογής δομικά υλικά μετατρέποντάς τα σπίτια σε σπιτικά;

Εξώστης, Μπαλκόνι, Βεράντα

Σπίτια με χαρακτήρα και με ονοματεπώνυμο

Αεί ο θεός ο μέγας γεωμετρεί

Διακοσμητικό στοιχείο (Ξυστό), Πυργί

Ηλιακοί Συλλέκτες

Καφές (1€ και με απόδειξη), αναλύσεις και συντροφιά (δωρεάν αλλά ανεκτίμητα) στην πλατεία, Πυργί, Χίος 2011

Το ν'αφήνεις τον χρόνο να κυλά, να νοιώθεις το πέρασμά του, να γεμίζεις ενέργεια από απλές καταστάσεις, να αφουγκράζεσαι τη ζωή που σε προσπερνά άλλοτε με άγριους ρυθμούς κι άλλοτε αργά και βασανιστικά, είναι δεξιότητες παραμελημένες και γι'αυτό ξεχασμένες. Υπάρχουν άνθρωποι-ενεργειακοί συλλέκτες που παγιδεύουν αριστοτεχνικά τη ζωτική ενέργεια που τους περιβάλλει, την επεξεργάζονται και την μεταδίδουν στο περιβάλλον τους αναβαθμισμένη. Τους αναγνωρίζεις σχετικά εύκολα γιατί εκπέμπουν κύματα θαλπωρής και ηρεμίας.
Οι περισσότεροι εξ ημών, ατυχώς, λειτουργούμε ως κάτοπτρα αδιαπέραστα. Περιοριζόμαστε στο ν' αντανακλούμε και να υποβαθμίζουμε κάθε μορφή ενέργειας. Είμαστε βιαστικοί, αγχωμένοι, περαστικοί. 
Όποτε κι όπου συναντώ τους πολύτιμους ζωοδότες συλλέκτες κι εντοπίζω τέτοιες καταστάσεις μακαριότητας,  τις καταγράφω, τις κλέβω με την κάμερα εξ αποστάσεως, προσεκτικά για να μην αλλοιώσω τις μοναδικές αυτές στιγμές.
 Ήσυχες μέρες. Πυργί, Χίος 2011.

 

<>

 

Στο λιθόστρωτο, Πυργί, Χίος 2011

Τα χρόνια που φεύγουν αλλά δεν χάνονται

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο; Ίντα μας λες τώρα

Κανάρης

Κανάρης, Πλατεία Βουνακίου, Χίος 2011

Νήσος Χίος



Το πλοίο της γραμμής

Πρέπει να ήταν τέλη της δεκαετίας του '70-το θυμάμαι γιατί ήμουν ακόμη φοιτητής. Τότε αποφάσισα να ξεφύγω για πρώτη φορά από το ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον και να πάω για λίγες μέρες μόνος στο γενέθλιο τόπο για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Το πλοίο "Νήσος Χίος" ταξίδευε βράδυ και θά'φτανε χαράματα στο νησί. Ήταν τέλη Δεκέμβρη και ο καιρός οριακός. Πολλά τα μπωφόρ αλλά τελικά δόθηκε άδεια απόπλου.
Οι επιβάτες λιγοστοί. Ο καιρός απειλητικός, η θάλασσα με το που κόψαμε από το Σούνιο  άρχισε να παίζει άγρια παιχνίδια με το καράβι. Κι ακόμα δεν είχαμε πιάσει κάβο ντόρο.
Η τραπεζαρία του πλοίου ήταν σχεδόν  άδεια, καμιά σχέση με την καλοκαιρινή πολυκοσμία και την ταλαιπωρία που την ακολουθεί. Προσπαθούσα να περάσω την ώρα μου διαβάζοντας, λύνοντας σταυρόλεξα και μουτζουρώνοντας σελίδες σ' ένα τετράδιο που είχα μαζί μου γι'αυτό το σκοπό.
Η νύχτα προχωρούσε και η θάλασσα πάλευε με το πλοίο που τυρανιόταν από τα κύματα. Ευτυχώς το σκοτάδι περιόριζε την ορατότητα και δεν άφηνε περιθώρια για σκηνές πανικού.
Οι γιαγιάδες σταυροκοπιόντουσαν με εκείνο το ύφος της παραίτησης και της καρτερικής αναμονής του αναπόφευκτου. Οι άντρες δεν πολυμιλούσαν, είχαν πιάσει τις γωνιές και λαγοκοιμόντουσαν. Πού και πού κάποιοι ευαίσθητοι ή πιωμένοι άδειαζαν τα στομάχια τους.
Το πλοίο αγκομαχούσε, τα σίδερα έτριζαν, οι δονήσεις προκαλούσαν ίλιγγο κι εγώ υπολόγιζα την ώρα που απέμενε μέχρι να πιάσουμε λιμάνι και πιο ήσυχες θάλασσες. Το ταξίδι τελειωσε, ευτυχώς χωρίς άλλες δοκιμασίες και το πλοίο συνέχισε για κάμποσα χρόνια τα δρομολόγια στο Αιγαίο. Με συντρόφεψε σε αρκετά ταξίδια στη Χιο, έγινε άλλες φορές θέμα στον τοπικό και ημερήσιο τύπο από κάποιες στραβοτιμονιές που το 'ριξαν στην αποβάθρα. άφησε υποσχέσεις για ταχύτερη σύνδεση με το νησί, για καλύτερη εξυπηρέτηση, λόγια για λόγια κιάλλα λόγια. Το θυμάμαι να αλλάζει κάποιες χρονιές λιμάνι, να ξεκινά άλλοτε από Ραφήνα κι άλλοτε από Πειραιά  και να πιάνει πότε Χίο πότε Μεστά, σε μια προσπάθεια να μειώσει το χρόνο του ταξιδιού και να μεγιστοποιήσει το πελατολόγιο και τα κέρδη του. Κι ύστερα...
Για κάποια χρόνια ξέχασα και το πλοίο και το νησί. Προτεραιότητες και ασυμβατότητες άλλαξαν στόχους και προορισμούς.
Όταν μετά από χρόνια αποφάσισα να ξανασυνδέσω τα κομμένα νήματα βρήκα άλλο νησί κι άλλα πλεούμενα. Αναμενόμενο άλλωστε. Η ταλαιπωρία βέβαια παρέμεινε ίδια κι αγέραστη τους μήνες του καλοκαιριού.
Έψαξα την τύχη του "Νήσος Χίος" από νοσταλγία. Εντόπισα αρκετές πληροφορίες άχρηστες, ίσως, αλλά ενδιαφέρουσες. Τις συγκέντρωσα και σας τις παραθέτω, νοσταλγική επιστροφή σε δεκαετίες που μας όρισαν και μας καθόρισαν.

Ακμή

Το πλοίο ναυπηγήθηκε στα ναυπηγεία Titovo της Kraljevica στην τέωςYugoslavia, πήρε το όνομα. M / S COVER κι έπεσε στη θάλασσα το 1967. Ξεκίνησε δρομολόγια στην Φινλανδία στη γραμμή Pargas - Mariehamn - Kapellskar. Συνέχισε τα ταξίδια του στις Βόρειες θάλασσες με διάφορα ονόματα  Viking 2, Καπέλλα, Aurecca, Dianas μέχρι το 1979 που αγοράστηκε από την Ναυτιλιακή Εταιρία Χίου και πήρε το όνομα με το οποίο το γνωρίσαμε.

Παρακμή

Πραγματοποιούσε δρομολόγια σε Ραφήνα – Μεστά και μετά Πειραιά Χίο. Από το 1986 δούλεψε στην γραμμή Βόλος – Λεμεσός. Το 2003 βρέθηκε να σαπίζει στην Ακτή Ξαβερίου.

 Ωσπου πριν από πέντε χρόνια οδηγήθηκε στην οριστική του απόσυρση στα διαλυτήρια του Αλίαγα στην Τουρκία.

Το τέλος

http://www.politis-chios.gr/2005/06102005/parousiasi.html

Με γιασεμάκι Χιώτικο...

Καλωσορίζουμε τον Οκτώβρη

με το σχετικό τραγούδι από το "Καλαντάρι":

Παντελής Θαλασσινός. Ηλίας Κατσούλης

Με γιασεμάκι Χιώτικο

Λευκό χρυσανθεμάκι

Οκτώβρης ήρθε κι άνοιξε

Του κήπου το πορτάκι

.Τα μάτια είχε χαμηλά

Σεμνά και λυπημένα

Και κάτω από τα βλέφαρα

Δυο σύννεφα κρυμμένα

Του Αϊ Δημήτρη ανήμερα

Εχάρηκε η ψυχή του

Έτσι που ήλιος έγινε

Στα μάτια η βροχή του

Την άλλη μέρα το πρωί

Θυμάται το σαράντα

Τη σχολική παρέλαση

Τη μεθυσμένη μπάντα

Τα γυριστά σαξόφωνα

Και τα χρυσά τρομπόνια

Κι αυτός σημαία υψώθηκε

Στης πόλης τα μπαλκόνια

Καλό μήνα!

Rocket wars - άλλοι θυμόμαστε κι άλλοι μαθαίνουμε

Γιάννης Μακριδάκης, πλησίστιος - για όσους δεν τον έχουν ακόμη γνωρίσει

Γιάννης Μακριδάκης, πλησίστιος με 7 μποφόρια, ντενεκέδες, ράσα και ήλιο με δόντια για όσους δεν τον έχουν ακόμη γνωρίσει

"Γράφω για να έχω την ψευδαίσθηση ότι διασώζω όσα ακούω να λένε γύρω μου, οι λογοτέχνες της ζωής. Γράφω γιατί έχω την ανάγκη να εκφράσω με λέξεις το μεγαλείο των στιγμών. Γράφω, τέλος, γιατί είναι το μόνο που ξέρω και μπορώ να κάνω για να νιώθω πως κάτι δημιουργώ κι εγώ και δεν πάει η ζωή μου στράφι."

Ένας νέος πολυπράγμων χιώτης, συγγραφέας, λαογράφος, ερευνητής με γνησιότητα και ειλικρίνεια. Και το γνήσιο και λαϊκό είναι διαχρονικό, κλασσικό και οικουμενικό.
Μακάρι να διατηρήσει αυτή την δυναμική, αλώβητη από την δημοσιότητα και την επιτυχία.

Το απόσπασμα από το LIFO του Απριλίου.
http://lifo.gr/mag/features/2056

Δείτε και το blog του Γ. Μακριδάκη
http://7boforia.blogspot.com/

Ἡ ἀγάπη σαπίζει ἀνέγγιχτη (Ματθαίος Μουντές)

Η εκκλησιά της Παναγιάς της Ερειθιανής στο Βροντάδο της Χίου, είναι γνωστή ευρύτερα λόγω του ρουκετοπόλεμου. Ένα έθιμο θεαματικό, που κερδίζει επάξια περίοπτη θέση στα ετήσια πασχαλινά τηλεοπτικά προγράμματα και αφιερώματα το βράδυ της ανάστασης.

Στην μικρή πλατεία μπροστά από την εκκλησιά, δίπλα σ' ένα αγέρωχο κυπαρίσσι που δεν πτοείται από καιρούς και ρουκέτες, η προτομή του Ματθαίου Μουντέ ατενίζει το πέλαγος. 

Ένας σεμνός άνθρωπος, λόγιος και ποιητής χαμηλών τόνων πέρασε και άφησε τα διακριτικά του ίχνη στην ελληνική γραμματεία.

Για το 2010 οι τοπικοί φορείς, όπως μαθαίνω, έχουν προγραμματίσει μια σειρά τιμητικών εκδηλώσεων και αφιερωμάτων με την ευκαιρία συμπλήρωσης 10 χρόνων από το θάνατό του (10 Φεβρουαρίου 2000) και 75 από τη γέννηση του ποιητή.

  

Δὲν θὰ σᾶς παρασύρω στὸν ὕπνο μου.


Θα περιμένετε νὰ γυρίσω.
Εἶδα τὸ φύκι δεμένο στὸν καρπό
ἀρραβώνας τοῦ δύτη μὲ τὸν θάνατο.
Γεύθηκα τὴ γλυκύτητα τῶν παιδικῶν

θορύβων

τὰ ἰδιόμελα τοῦ τραυλοῦ μοναχοῦ

τὰ φορτικὴ προσευχὴ τοῦ ἡσυχαστῆ

τὸν ὕπνο τῆς ἀδιαφορίας

στὸν κῆπο τῶν ἐλαιῶν.

Ὕστερα ἦρθε ὁ τυφλὸς

ποὺ ἀποτυπώνει προσόψεις ναῶν.

Τὰ γνωρίσματα τοῦ καταραμένου

τὸν διαποτίζουν

μέρα μὲ τὴ μέρα ὥσπου νὰ τὸν καταβροχθίσουν.

Μιὰ ἐντοιχισμένη πλάκα

στὸν οὐρανὸ

γράφει τὸ λόγο τῆς τιμωρίας του.

Κεντρισμένος ἀπὸ περιέργεια

πῆγα μιὰ νύχτα

νὰ τὸν κάμω φίλο.

Ἦταν λίγο πρὶν τὴν τελειωτική του καταδίκη.

Ἤμουν τρυφερὸς μαζί του

μὰ ἔμεινα μονάχα μὲ τὴν καλὴ πρόθεση.

Μοῦ εἶπε

πὼς προτιμᾶ νὰ ζήσει χωρὶς φίλους

πὼς ἡ λύπη ἦταν γι᾽ αὐτὸν

ἡ μόνη τροφὴ ποὺ τὸν συγκρατοῦσε

μέσα στὸ πικρὸ ὑλικὸ

τῶν οὐρανῶν.

Ἔμαθα ἔτσι αὐτὸ

ποὺ τὸ μαθαίνουμε ἀργὰ ἢ γρήγορα:

Γιὰ ν᾽ ἀγαπήσεις πρέπει

νὰ εἶσαι ἕτοιμος νὰ τιμωρηθεῖς.

Αὐτὴ εἶναι μιὰ ἡδονὴ

ποὺ δαγκώνει τὰ χείλη τῆς ζωῆς

σὲ σημεῖο ποὺ δὲν καταλαβαίνεις

τὸν κόσμο.

Ἡ ἀγάπη εἶναι ἕνα παράξενο

προσκύνημα

στὸν τόπο τῆς δοξασίας

σ᾽ ἕνα κόκκινο σφαγεῖο

στὸ ὀστεοφυλάκιο τῶν σαράντα μαρτύρων.

Ἡ ἀγάπη σαπίζει ἀνέγγιχτη

μέσα στὴν ἀπελπισία τῆς προσευχῆς.

(Ματθαίου Μουντέ: ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ποίημα «Περὶ τῶν ἐσχάτων» τῆς συλλογῆς Νηπιοβαπτισμός)

http://ardalion.wordpress.com/2009/02/11/mountes/

Έλληνες κι Ευρωπαίοι

"Δεν είμαστε τόσο κακοί όσο μας νομίζουν
και
τόσο καλοί όσο νομίζομε εμείς"

Ζήσιμος Λορεντζάτος, Collectanea (Απόσπασμα 447)

Εξαιρετικά επίκαιρο και περιγράφει με απέριττη ακρίβεια την κατάσταση που διαμορφώνεται για μας τους νεοέλληνες, αυτή την εποχή που μας αμφισβητούν, μας αξιολογούν, μας φοβερίζουν και μας καθησυχάζουν ταυτόχρονα.

ο Χρόνος, η Αιωνιότητα, το Πάντοτε και το Ποτέ(ς) - Συσχετισμοί...

ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΕΣ
Το φίδι που ζώνει τη θάλασσα και είναι η θάλασσα
το κουπί του Ιάσωνα που δε σταματάει
το καινούργιο του Σίγκουρντ σπαθί.
Τα μόνα πράγματα που αντέχουνε στο χρόνο
είναι εκείνα που δεν υπήρξαν ποτέ.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Δεκαπέντε Νομίσματα, Από τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ σε μετάφραση Δημήτρη Καλοκύρη, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα

ΜΑΛΛΟΝ ή ΗΤΤΟΝ
ε! όχι και να λογίζεται
καλός ορύκτης
κειός που καταχωνιάζει
βαθειά στα έγκατα της γης
την πάσα αλήθεια
το κάθε μυστικό
την όποια λύση!

πρέπει όλα να ειπωθούν
πρέπει τα πάντα πια να βγούνε στο φως
για να πετάξουμε από τα γλωσσάρια
τις δυο ασήμαντες
άχρηστες όσο και κούφιες λέξεις:
το "πάντοτε" και το "ποτές"

και ναν το πάρουμε τελειωτικά
απόφαση:
η σάρκα - ναι - είν' πρόθυμη
όμως το πνεύμα
φορές φορές
- ωιμέ -
είν' ασθενές

νεράιδες
και τα δέντρα
στην αμφιλύκη
και στις άγκυρες
του
σαλπιγκτού

Νίκος Εγγονόπουλος, από το βιβλίο Στην κοιλάδα με τους ροδώνες, Έκδοση ΙΚΑΡΟΣ


Τί φθορά κι αυτή η αιωνιότητα.
Τί σκουλήκι.

Γιάννης Κοντός, από την ποιητική συλλογή Δευτερόλεπτα  του φόβου, Έκδοση ΚΕΔΡΟΣ

an equation is something for eternity
μια εξίσωση είναι κάτι αιώνιο (που θα κρατήσει αιώνια)
Αϊνστάιν

σημείωση: το "σκουριασμένο ζεύγος" που πανηγυρίζει στην φωτό είναι γλυπτό του evis (Έβη Χρήστου)

Evis - Μια Κόκκινη Κλωστή ως τη Χιό

ΕΒΗΣ

με συνεκίνησε
η αρμονία των κινήσεων της
η ραδινότης των μελών
του κορμιού της
η γοητεία του βλέμματός
της
η απαλή στρογγυλάδα
των μαστών της
η όλη χάρη τέλος
που ανεδίδετο
από το
κομψό
ολόδροσο
πλάσμα

Νίκου Εγγονόπουλου
ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (απόσπασμα)


Μια κόκκινη κωστή δεμένη στο δαχτυλίδι μιας μεταλλικής χορεύτριας ή νεαρής κόρης.
Η κίνησή της παιχνιδιάρικη, τράβηξε την προσοχή μου στην όμορφη μονοκατοικία που λειτουργεί τα τελευταία χρόνια ως πινακοθήκη.
Ο δημιουργός της χορεύτριας, άγνωστος κι αυτός, υπέγραφε στη βάση, δίπλα στο μεταλλικό σανδάλι Evis 79 (όνομα ξένου;).

Το έργο είχε μια παιδικότητα, ένα αυθορμητισμό, προκαλούσε να το αγγίξεις, έβγαζε μια αισιοδοξία, μια αύρα που τύλιγε τα σκουριασμενα υλικά.
Η τιμή ήταν λογική.


Έτσι πρωτογνώρισα το έργο του Evis - Έβη Χρήστου.

Το πλήρες όνομα: Έβης Γιάννη Χρήστου - ένα από τα παιδιά του συνθέτη Γιάννη Χρήστου.

Ο Γιάννης Χρήστου (1926-1970) είναι ένα μυθιστορηματικό, σχεδόν, πρόσωπο. Στη σύντομη ζωή των 44 χρόνων του, πρόλαβε να αφήσει ένα ανεξίτηλο στίγμα στην σύγχρονη ελληνική και διεθνή μουσική σκηνή. Η εντυπωσιακή διαδρομή του Γιάννη Χρήστου διασταυρώνεται με τον Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν και τον Μπέρτραντ Ράσελ, φιλοσοφία, μαθηματικά, μεταφυσική και μουσική που τον κατατάσσει στους πρωτοπόρους του 20ου αιώνα.

Ο Γιάννης Χρήστου μπλέκει τη διαδρομή του μέσω της συζύγου του, της ζωγράφου Θηρεσίας (Σία) Χωρέμη, με την Χίο και τον Κάμπο.
Εκεί που ζεί, δημιουργεί και εκθέτει ο δημιουργός της "Κόκκινης Κλωστής".

Έτσι η κόκκινη κλωστή του Έβη με ξαναγύρισε σε γνώριμους τόπους.

Αλλά η ιστορία δεν σταματάει εδώ.

Το ολοκληρωμένο έργο του Γιάννη Χρήστου κυκλοφορεί σε τέσσερα υψηλής αισθητικής cd και αξίζει να βρεί μια θέση μεταξύ των χαοτικών mp3 αρχείων που μας κατακλύζουν.

Χιώτικη Βυσσινάδα από το 1988 - Μ'αγαπάς?

Ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου πριν από 20+ χρόνια...

"Βουκολική' σκηνή στη Χιό με τη γυναικοπαρέα να επιδίδεται στην παραγωγή βυσσινάδας.



Το τραγούδι που "κλείνει" την ταινία στο Κανόνι της Κέρκυρας είναι από την Δωδεκάτη Νύχτα του Σαίξπηρ σε Μουσική/Ερμηνεία του Ἀργύρη Μπακιρτζῆ (Χειμερινοί κολυμβητές)
Κυρά μου, ποῦ γυρίζεις μόνη;

Κυρά μου, ποῦ γυρίζεις μόνη;
Ὤ, στάσου κι ἄκου: ὁ φίλος φτάνει,
ψηλὰ-βαθιὰ σοῦ τραγουδεῖ,
μὴν τρέχεις πιά, γλυκειά μου ὡραία,
ἡ ἀγάπη θέλει δυὸ παρέα,
τὸ ξέρει κάθε γνωστικοῦ παιδί.

Μὴν πεῖς, ἡ ἀγάπη περιμένει,
στὴν ὥρα του τὸ γέλιο εὐφραίνει·
καὶ ποιὸς τὰ ξέρει τὰ στερνά;
Δὲν ξεδιψάει ὅπου ἀναβάλλει
λοιπὸν φιλί, φιλὶ καὶ πάλι
κι ἡ νιότη εἶν᾿ ὕφασμα ποὺ δὲν βαστᾶ.

ΥΓ. Στο σενάριο συμμετοχή Β. Αλεξάκη

Sudden Love - Ξαφνικός Έρωτας από την δεκαετία του 80

Ξαφνικός Έρωτας. Μια επιτυχημένη ελληνική ταινία στηριγμένη στο Talgo, το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα Βασίλη Αλεξάκη με την γνωστή "ευπώλητη" πορεία στις Τέχνες και τα Γράμματα. Talgo είναι το όνομα τρένου στην Ιβηρική που τερματίζει Λισαβώνα. Μια ερωτική ιστορία ταξιδεμένη στην Ελλάδα ,την Γαλλία και την Πορτογαλία. Μια παντρεμένη χιώτισα που ζεί ένα κουρασμένο συζυγικό βίο στην Αθήνα, ένας έλληνας γιατρός της διασποράς - παντρεμένος κι αυτός ζουν μια έντονη σχέση με ημερομηνία λήξης. Καλή μουσική Σπανουδάκη, τραγούδι Ελένη Βιτάλη, με Μπέτυ Λιβανού και μπόλικη Λισαβώνα/Πορτογαλία για να δέσει σωστά το πολύ καλό υλικό. Συγκίνηση στις σκοτεινές αίθουσες. Είμασταν κι εμείς κάποτε εικοσάρηδες. Για να μην ξεχνιόμαστε...

Χιώτης και φρόνιμος γίνεται;

Travels in various countries of Europe, Asia and Africa 
Από τον/την Edward Daniel Clarke, Robert Walpole: ""

 Πιο εύκολο είναι να βρεις πράσινο άλογο παρά Χιώτη φρόνιμο!
It is easier to find a green horse than a sober-minded Sciot

Ανάμισης Ντενεκές (Γιάννη Μακριδάκη)

Ακόμα ένα βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη - κυκλοφόρησε πρίν από την 'Δεξιά τσέπη του ράσου' - που αξίζει να σας συντροφεύει. Η προσπάθεια του ερευνητή να ζωντανέψει την περιπέτεια ενός ανθρώπου που στις αρχές του 20ου αιώνα βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα για ένα έγκλημα πάθους και δημιούργησε ένα μύθο που ξεδιπλώνεται μέχρι σήμερα. Ρυθμός, ποίηση, σκληρό τοπίο, δύσκολα χρόνια, νοσταλγία και σεβασμός στις ζωές που περνούν αλλά δεν χάνονται αφήνοντας ίχνη που παραμένουν ανεξίτηλα και περιμένουν την κατάλληλη συγκυρία για να αποκαλυφθούν.

Μια ακόμα ανάσα σε μια σκληρή εποχή

HiTech Jobs I - The Old Street Cleaner in Chios GR 2009

Νέα Τεχνολογία - Παραδοσιακά επαγγέλματα. Blue Tooth!

Οδοκαθαριστής - Πάσχα 2009 -Χίος (Προκυμαία)

ΥΓ. Διακρίνεται αρκετά καλά το blue tooth, ίσως γίνονται teleconferences με την υπηρεσία καθαριότητας!!!

Η δεξιά τσέπη του ράσου

Διάβασα το ολιγοσέλιδο βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη και σας το συνιστώ.

Προσπεράστε το παραπλανητικό κείμενο του οπισθόφυλλου και βυθιστείτε στην απολαυστική γραφή ενός νέου συγγραφέα. Ξεφύγετε για λίγο από τη σεναριακή πλοκή που επιβάλλει το μάρκετιν της πλειοψηφίας των βιβλίων (άλλωστε η μικρή και μεγάλη οθόνη είναι ο τελικός προορισμός) για να βιώσετε την ξεχασμένη ευχαρίστηση της γνήσιας λογοτεχνίας και της ελληνικής γλώσσας μέχρι την τελευταία σελίδα της λύτρωσης.

Όμορφα πράγματα.