Υδρογονάνθρακες

Hopper, Gas (1940)

Πρατήριο καυσίμων

Κι εγώ που έλεγα θα σκότωνα δράκους

για χατίρι σου θα 'ζευα ποτάμια

και θα γκρέμιζα κάστρα για σένανε,

τη μέρα που παντρευόσουν κάποιον εργολάβο,

πούλησα επτακόσια λίτρα βενζίνης σούπερ

πούλησα είκοσι κιλά ορυκτέλαια έξτρα,

είχα, εν γένει, ένα τζίρο αρκετών χιλιάδων:

υπάρχουν βρε αδελφέ κι άλλοι μινώταυροι για σκοτωμό.

Γιάννης Καρατζόγλου, 
Από τη συλλογή "Πρατήριο καυσίμων" (1982)

Γοητεία Ονείρων

Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων

Του προορισμού που πάει και πάει μα δεν στέκει

Όπως δεν στέκουν τα χαράματα

Όπως δεν στέκουν και τα ρίγη

Όπως δεν στέκουν και τα κύματα

Όπως δεν στέκουν κ’ οι αφροί των βαποριών

Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.

Στροφές στροφάλων (απόσπασμα), 

Εμπειρίκος Aνδρέας

Τ’ αμπέλια είναι απέραντα

Τ’ αμπέλια είναι απέραντα

σαν τη δόξα ή την άγνοια.

Ρίτσος, "Αύγουστος"

Shit Happens...

ΟΡΑ ΜΗΔΕΝ
http://www.youtube.com/watch?v=p4eWmhfkKTk

Από τον τοίχο
έψαξα τον στίχο
εσ(χ)ατολογίες
η μηχανή (search engine) δεν λάθεψε

έπεσα στους "ΟΡΑ ΜΗΔΕΝ"
μάλλον με ο (όρα = βλέπε) κι όχι με ω (ώρα)
κι η παραπομπή σε στίχο Ελύτη
Άξιον Εστί

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το κάμα που κλωσάει
στο γιοφύρι από κάτω τα ωραία κοτρόνια
τα σκατά των παιδιών με την πράσινη μύγα
ένα πέλαγος βράζοντας και δίχως τέλος

Παραλλαγές σε ένα στίχο επί του τοίχου...

Λουλούδια

Αν φυτρώνουν μερικά λουλούδια,

όταν δεν είναι άνοιξη,

μην τ' αφήσεις να μεγαλώσουν.

"ΦΩΝΕΣ" (π.456)

Αντόνιο Πόρτσια

Θάλασσα

... της Πορτογαλίας

(αλλά και του καθενός μας)

Φερνάντο Πεσσόα

 MAR PORTUGUÊS

Ó mar salgado, quanto do teu sal

São lágrimas de Portugal!

Por te cruzarmos, quantas mães choraram,

Quantos filhos em vão rezaram!

Quantas noivas ficaram por casar

Para que fosses nosso, ó mar!

Valeu a pena? Tudo vale a pena

Se a alma não é pequena.

Quem quere passar além do Bojador

Tem que passar além da dor.

Deus ao mar o perigo e o abismo deu,

Mas nele é que espelhou o céu.

Cabo Bojador - Ακρωτήρι Μπογιαντόρ

Oh salty sea, how much of your salt

Are tears of Portugal!

To get across you, how many mothers cried,

How many sons prayed in vain!

How many brides were never to marry

In order to make you ours, oh sea!

Was it worth it?  Everything is worthy

If the soul is not small.

Who wants to go beyond Bojador,(*)

Must go beyond sufferance.

God gave the sea peril and abyss,

Yet upon it He also mirrored the sky.

Αχ θάλασσα αλμυρή, πόσο από τ'αλάτι σου

είναι δάκρυα της Πορτογαλίας

Tόσες μάνες έκλαψαν για να σε διασχίσουμε, 

Tόσα παιδιά μάταια προσευχήθηκαν

Tόσες κόρες έμειναν μόνες χωρίς άντρα 

για να σε κατακτήσουμε αχ θάλασσα

Άξιζαν όλ'αυτά; Αξιζε το κάθε τι

Αν δεν είναι κανείς μικρόψυχος

Όποιος θέλει να ταξιδέψει πέρα από τ' ακρωτήρι Μπογιαντόρ

πρέπει να ταξιδέψει πέρα από τον πόνο

Ο Θεός χάρισε στη θάλασσα κίνδυνο και άβυσσο

όμως πάνω της καθρέφτισε και τον ουρανό

http://literaryjoint.blogspot.gr/2012/03/fernando-pessoa-mar-portugues.html

pigs on the wing

Η  ζωή στους (σ)τ(ο)ίχους

Pigs on the Wing (Part One) (Waters/PINK FLOYD)

If you didn't care what happened to me,

And I didn't care for you,

We would zig zag our way through the boredom and pain

Occasionally glancing up through the rain.

Wondering which of the buggars to blame

And watching for pigs on the wing.

Pigs on the Wing (Part Two) (Waters/PINK FLOYD)

You know that I care what happens to you,

And I know that you care for me.

So I don't feel alone,

Or the weight of the stone,

Now that I've found somewhere safe

To bury my bone.

And any fool knows a dog needs a home,

A shelter from pigs on the wing.

ANIMALS by PINK FLOYD

Battersea Power Station (metaβιομηχανικά μνημεία)

Το καράβι του δάσους 

ξέρω ότι

αν είχα

μια φορεσιά

- ένα φράκο -

χρώματος πράσινο ανοιχτό

με μεγάλα κόκκινα σκοτεινά λουλούδια

αν στη θέση τής

αόρατης

αιολικής άρπας που μου χρησιμεύει

για κεφάλι

είχα μια τετράγωνη πλάκα

πράσινο σαπούνι

έτσι που ν' ακουμπά

απαλά

η μια της άκρη

ανάμεσα στους δυο μου ώμους

αν ήτανε δυνατό

ν' αντικαταστήσω

τα ιερά σάβανα

της φωνής μου

με την αγάπη

που έχει

μια μεταφυσική μουσική κόρη

για τις μαύρες ομπρέλλες της βροχής

ίσως τότες

μόνο τότες

θα μπορούσα να πω

τα φευγαλέα οράματα

της χαράς

που είδα κάποτες

- σαν ήμουνα παιδί -

κοιτάζοντας ευλαβικά

μέσα στα στρογγυλά

μάτια

των πουλιών

Νίκου Εγγονοπούλου (Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν, 1938)

μια αναφορά της Σοφίας Νικολαϊδου από το βιβλίο της "Χορεύουν οι ελέφαντες"

Μερικές φορές το νόημα δεν κρύβεται στις φράσεις αλλά στους ήχους, εκεί που χτυπάνε οι λέξεις 

όνειρα (σε τοίχους)

μόνον όταν είσαι παιδί φθείρεσαι ακίνδυνα από τα όνειρα

                                                                                                                     ποίηση Τάσου Λειβαδίτη

Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.

Πέρασαν για πάντα 

οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες
οι κραυγές.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.

Στίχοι Δ. Σαββόπουλου, "Οι παλιοί μας φίλοι"

Τα πιο ωραία ποιήματα δεν θα γραφτούν ποτέ.

Οι πιο αληθινές ιστορίες είναι αυτές που δεν τις θυμάται  κανείς.

Το δύσκολο

Όπως κι αν έρθουνε τα πράγματα 

όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες

πάντα μπορεί κανείς να ερωτεύεται.

Το δύσκολο είναι ν΄αγαπάς.

Τίτος Πατρίκιος, "Συγκατοίκηση με το παρόν"

Ο Ανύπαρκτος Ποιητής μιας Ανύπαρκτης Χώρας

Είχε πάντα μια πέτρα στην τσέπη του, 

για τη μνήμη του Σίσυφου, 

έλεγε.

από την"Φωνή της Σιωπής" του Αργύρη Χιόνη (που δεν μένει πια εδώ)

Το θηρίο

Η απουσία είναι το μοναδικό θηρίο που ο άνθρωπος όχι μόνο δεν κατάφερε ποτέ να εξημερώσει, αλλ' ούτε να συλλάβει καν. Βέβαια, πάντα ελπίζει ότι θα τα καταφέρει, γι' αυτό και σ' όλους τους ζωολογικούς κήπους υπάρχει εν' αδειανό κλουβί γι' αυτήν.

Αργύρης Χιόνης,

Μικρή Φυσική Ιστορία, από την ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

καλοί και κακοί, πλην όμως, έμποροι



Πανηγυρίζοντες πριν αγαναχτήσουν. Σκουριασμένη γλυπτική Evis

Σε μια εποχή καλών, κακών, επιτυχημένων και αποτυχημένων εμπόρων.

Ενεργοποίηση μηχανισμών μνήμης ύστερα από τις πρόσφατες πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις αγανάχτησης, αναδόμησης, ανασχηματισμού, ανακατανομής, ανακεφαλαίωσης, αναδιάρθρωσης, αναπτέρωσης ηθικού, ανάταξης, ανάδρασης, ανάθεσης, αναθέματος, ανάσυρσης, αναλογικής, ανακύκλωσης, αναστροφής, αναπροσαρμογής.

Στην κοινωνία της αγοράς όλοι είμαστε συγχρόνως έμποροι και καταναλωτές.

Πουλάμε κι αγοράζουμε.
Πουλάμε αγαθά, υπηρεσίες, όνειρα, ελπίδες, δεξιότητες, γνώσεις, τεχνικές, τέχνες, χρόνο, προοπτικές και προσδοκίες.
Και αγοράζουμε ταυτόχρονα.
Το παζάρι είναι αλληλένδετο με την κοινωνικότητα.
Διαλέγουμε από καλάθια και ράφια τα υλικά και άϋλα προϊόντα που μας προσφέρονται.
Επιλέγουμε με προσοχή.

Caveat emptor. Λατινικά από το ρωμαϊκό δίκαιο.

Μετάφραση: Ας προσέχει ο αγοραστής. Με άλλα λόγια: προϊόν χωρίς εγγύηση.

Στα παλιά λεωφορεία, στα ταμεία καταστημάτων, στα γκισέ τραπεζών βλέπαμε παλαιότερα την ταμπέλα:

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ ΟΥΔΕΝ ΛΑΘΟΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ.

Ποίηση Δ. Ι. Αντωνίου.

Δ. Ι. Αντωνίου

Κακοί έμποροι

Κύριε, άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε υφάσματα,
(κι η ψυχή μας
ήταν το ύφασμα που δεν τ' αγόρασε κανείς).
Την τιμή δεν κανονίζαμε απ' την ούγια
η πήχη και τα ρούπια ήταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:
η αμαρτία μας.

Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
-πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα-.
Τώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησέ μας· δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας.
Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!

Εκστατικός μες στη βροχή

Εκστατικός μες στη βροχή προχωρούσε

σα να μην έβρεχε

σα να μην τον είχε περονιάσει το νερό ως το κόκαλο.

Οι αστραπές καταύγαζαν

το πρόσωπό του αλλοπαρμένο

κι οι κεραυνοί τον πέρναγαν ξυστά.

Μʼ ένα όνειρο ακατάβλητο

στʼ απαυδισμένα μάτια του

προχωρούσε τραγουδώντας σιγανά

σα να μην τον είχε παρασύρει ακόμα

φύλλο πεθαμένο η καταιγίδα.

ποίηση Σταύρου Βαβούρη
περισσότερα στα links:

http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=589
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,id=22191056
http://eccoci.pblogs.gr/2009/09/stayros-a-oy-hs-eriergo-brehei-stoys-hwrismoys.html
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=57794

http://www.poiein.gr/archives/6927/index.html

Ας φρόντιζαν

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.
Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.
Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.
Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.
Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.
Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

Διαχρονικός Καβάφης, διαχρονική ανευθυνότης, διαχρονική μιζέρια, διαχρονική αγανάκτηση.
Εγώ ποτέ δεν φταίω, ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί...
Αλλά γι' άλλους μιλάει ο ποιητής, σε ξένους βάρβαρους αναφέρεται.
Εμείς είμαστε αθώοι, θύματα
Καλή βδομάδα

XV

XV

Ανάμεσα στα δάχτυλά μου

και στη σάρκα σου,

όσο σφιχτά κι αν σε κρατώ,

τρυπώνει ο χρόνος.

Αργύρης Χιόνης, "Εκδοχές του τέλους",  Ο,ΤΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΜΕ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ Ποίηση Δωματίου

Χαλάσματα

Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιέ του Ανθρώπου,
Να πεις, ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος,

(Έλιοτ, "Έρημη Χώρα" απόσπασμα, σε απόδοση Γ. Σεφέρη)

Ο αέρας έπαιζε κρυφτό στις φυλλωσιές του δέντρου. Βαρέθηκε όμως τις ίδιες κρυψώνες και άρχισε να μπαινοβγαίνει στο σπίτι από τα σπασμένα παράθυρα. Σφύριζε και χτύπαγε στο διάβα του τις πόρτες αλλά φωνή καμιά. Οι μεντεσέδες είχαν πια σκουριάσει, τα ξύλα φούσκωσαν, οι σοβάδες έπεσαν.  Στη στέγη τα κεραμίδια κομματιασμένα κι αποδιοργανωμένα. Οι πέτρες μόνο έμειναν.
Είχαν κυλήσει και σωριάζονταν στην αυλή, έκρυβαν τα μονοπάτια.

Κι όμως κάτι είχε αλλάξει.

Πέτρες χορταριασμένες, άρχισαν να πρασινίζουν στο πέρασμα της άνοιξης που δεν κάνει διακρίσεις. Η ζωή απλώνεται ασυγκράτητη. Αγκαλιάζει το σπίτι.

Αναβλύζει από  κάθε σπιθαμή γής κι ανασταίνει τα εγκαταλειμένα χαλάσματα.

Η ζωή.

Η Άνοιξη.

Ανηλεής εκπορθητής μιας έρημης χώρας.

η ντροπαλή "Αλήθεια"

Αλκυονίδες μέρες

Ποτέ το ψεύδος

δεν ψευδίζει, το θρασύ,

ούτε τραυλίζει.

Πάντα η αλήθεια χάνει,

ντροπαλή, τα λόγια της.

Αργύρης Χιόνης, από τα "εικοσιένα τάνκα"

Για ένα όνειρο

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε
στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:

«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας

πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του»

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο

και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει:

«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»

όνειρα μεγάλων "παιδιών" - Χριστούγεννα 2010

Πόρτο Ρίκο

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Σταμάτης Μεσημέρης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου



Καλή Χρονιά!



Σκραπ

Με τον όρο σκραπ (scrap metal) αποδίδεται σωρός μετάλλων που δεν έχουν κάποια άμεση χρήση.  Το σκραπ είναι παγκοσμίως αντικείμενο εμπορίου σαν πολύτιμη πρώτη ύλη. Κύριοι αποδέκτες του είναι οι ανά τον κόσμο χαλυβουργίες  που το αξιοποιούν στην παραγωγή χάλυβα.

Φτιαγμένα από
μέταλλο,

ξύλο ή πάπυρο,

καρφιά, σχοινιά και βίδες

να τα τρώει τ' αλάτι 
κι ο καιρός
ανελέητα τσακίζει

Τα πλοία είναι άψυχα θαρρείς;

Ποιός είπε

ότι δεν νοιώθουν

το χρόνο που κυλά

δε βλέπουν

δεν ακούν

δεν μαρτυράνε

Βάλτο καλά στο νού σου

έχουν ψυχή τα πλοία και πονάνε

Όταν τα βλέπεις  να σβήνουν στην άκρη του ορίζοντα

Θυμίσου

Δεν είναι ο άνεμος που τα ταξιδεύει

Δεν είναι κάρβουνο,  ατμός ή πετρέλαιο που γυρίζει τη προπέλα

και πυρώνει τα σωθικά του καραβιού

Δεν είν' ο καπετάνιος και το πλήρωμα που ορίζουν τη ρότα τους

ούτε ο λογιστής που μετράει λίρες και δολλάρια στο τακτοποιημένο γραφείο

τσεκάροντας τα ναυλοσύμφωνα.

Είναι το ίδιο πάντα όνειρο που τα κινεί

η λαχτάρα του πρώτου εκείνου ανθρώπου που αντίκρυσε τη θάλασσα

του ταξιδευτή που ρίχτηκε στα κύματα

χάραξε πορεία με οδηγό τ' αστέρια

βρήκε τους δρόμους στο νερό

και μετακίνησε τα σύνορα του κόσμου

Τ'όνομα του είναι Οδυσσέας, Πυθέας ή Ιάσονας

θ'ακούσεις τους θαμώνες να το κουβεντιάζουν στα μπαρ του λιμανιού

κάνοντας σχέδια για μπάρκα σε τόπους μακρινούς.

Μιλάνε για παλιά σκαριά

όπως μιλούν για φίλους παλιούς πούχουν χαθεί

ή για γυναίκες που σημάδεψαν τη νιότη τους.

Η ψηλόλιγνη τηλεφωνήτρια που γερνάει

δίπλα στο μεγάλο φωτεινό παράθυρο

στο εφοπλιστικό γραφείο

πάνω από την αποβάθρα

βλέπει τα καράβια από ψηλά

να δένουν στο λιμάνι

σώματα

που γυρεύουν μια γωνιά να ξαποστάσουν

το ξέρει πια καλά

ακούει την καρδιά τους να χτυπάει σταθερά

την ανάσα τους να σβήνει ήσυχα σα κοιμούνται

τα γέρικα κόκκαλά τους να τρίζουν από την υγρασία

κι όταν ψιθυρίζουν,

σιγανά,

για να μη τ' ακούνε οι χαφιέδες των λιμανιών

ιστορίες, γλυκόλογα και ξεχασμένα μυστικά

τα μάτια της θολώνουν τα γυαλιά

και μια προσευχή

ασυναίσθητα

ξεφεύγει από τα χείλια της

για να ξορκίσει το κακό

και να τους δίνει δύναμη

να φεύγουν

Μη γελαστείς

έχουν ψυχή τα πλοία

κι όταν πεθαίνουν στα διαλυτήρια

παίρνουν μαζί τους μνήμες ανθρώπων που τα πόνεσαν

όταν τα σίδερα κόβονται

όταν τα σωθικά τους ξεριζώνονται

όταν οι χυμοί τους στραγγίζονται

όσοι χαθήκαν στα πελάγη

νοιώθουν την τελευταία πνοή τους να ενώνεται με τις θαλασσινές αύρες

κι αργοσαλεύουν στον μεγάλο ύπνο τους

να τα ξεπροβοδίσουν

"σπασμένο καράβι" από thread στο nautilia.gr

Malcolm Morley - Πίνακας (το πλοίο Άμστερνταμ μπροστά από το Ρότερνταμ