Τα κατάφερα και το τελείωσα. Εξακόσιες τόσες σελίδες δεν φεύγουν γρήγορα. Υπήρχαν πολλά που με κράταγαν στην ανάγνωση: λίγο το μυστήριο, λίγο οι μπερδεμένες καταστάσεις, λίγο τα ανεξιχνίαστα φονικά, λίγο οι ατμοσφαιρικές περιπλανήσεις στην Βαρκελώνη των αρχών του 20ου αιώνα (δεν την έχω επισκεφθεί ακόμη και δεν με συγκινούσαν), κάτι από ανεκπλήρωτους έρωτες με ολίγη προδοσία, λίγο οι κοφτές προτάσεις που αυξομείωναν τον ρυθμό (ουφ).
Τελικά τι μένει; Ιδού η απορία!
Σίγουρα ο Κάρλος Ρουιθ Θαφόν είναι συγγραφέας και το δηλώνει. Με ελεγχόμενη επαγγελματική γραφή που προσπαθεί να συνδυάσει λίγο απ' όλα, θυμίζει λίγα από πολλά, σε κρατάει στην αλλεπάλληλη φυλλομέτρηση των 600 σελίδων με μικρές εκπλήξεις και αιφνιδιαστκές ανατροπές, πολλούς φόνους, ατμοσφαιρικούς κλειστούς χώρούς και συνεχείς περιπλανήσεις στην Βαρκελώνη -"πόλη των καταραμένων" και στο ¨κοιμητήριο των ξεχασμένων βιβλίων".
Φτάνοντας στα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου, είχα την αίσθηση ότι ξανάβλεπα (ξαναδιάβαζα) τον "δαιμονισμένο άγγελο", το καλό θριλεράκι του 1985-86 με τον Μίκυ Ρούρκ να αναζητεί την ταυτότητά του μέσα σ' ένα παρακμιακό μεταπολεμικό τοπίο ανεξιχνίαστων εγκλημάτων.
Λίγα πράγματα (για μένα, τουλάχιστον).
Δεν πρόκειται για το αριστούργημα ή έστω το βιβλίο που θα θυμάσαι καιρό μετά το τέλος, ούτε και για το αδιάφορο ανάγνωσμα που θα εκαταλείψεις κουρασμένος, αλλά ενδιάμεσα καλύπτονται άνετα όλες οι διαβαθμίσεις στην κατάταξή του (και του ύψους και του βάθους).
Δείτε περισσότερα στο site του συγγραφέα
I write because I really have no other choice. This is what I do. This is what I am.
1 σχόλιο:
Μόλις γύρισα από το Νησί.
σε όλη τη διάρκεια της εκεί παραμονής μου έμενα στο Βροντάδο.
Και μια εξόρμηση στο μπαλκόνι του Αίπους. Κάθε φορά με καινούρια οπτική
.
Νάσαι καλά
Δημοσίευση σχολίου