Η Φρανκφούρτη ήταν παγωμένη σε πείσμα του ημερολογίου που έδειχνε Άνοιξη, αρχές Μαρτίου 2010. Η Ελλάδα είχε την τιμητική της - δικά της αρκετά πρωτοσέλιδα, με την αρνητική δημοσιότητα που έχει προσελκύσει όλες αυτές τις μέρες το δημοσιονομικό έλλειμμα. Αποκορύφωμα, το γνωστό και ενοχλητικό εξώφυλλο με την "αφροδίτη χειρονομούσα".
Ως οικονομικό κέντρο της Ευρώπης και θεματοφύλακας του ευρώ, η Φρανκφούρτη είχε "πολλή δουλειά", κι ευτυχώς που δεν καταλαβαίνω τα γερμανικά οπότε διατηρούσα την νηφαλιότητά μου προσπερνώντας τις, χωρίς αμφιβολία, πικρόχολες αναφορές των κάθε λογής εντύπων.
Παρασκευή βράδυ ο καιρός άρχισε να "βαραίνει" και το Σάββατο ξημέρωσε με χιόνι και τοπίο χειμερινό με θερμοκρασία κάτω από το μηδέν που περιόριζε τις μετακινήσεις για μεσογειακούς καλομαθημένους "τύπους" και δεν επέτρεπε φωτογραφικές εξορμήσεις.
Οι ντόπιοι όμως δεν πτοήθηκαν...
Ευτυχώς η Κυριακή ξύπνησε με λιακάδα - ήλιος με δόντια όμως.
Ο κόσμος δεν έχασε την ευκαιρία.
Ξεχύθηκε στα σημεία αναφοράς της πόλης να γεμίσει ηλιακή ενέργεια. Τα τραπεζάκια είχαν ακόμα κομμάτια πάγου στην επιφάνεια αλλά οι πιο ανυπόμονοι έπαιρναν κιόλας θέση με ζεστούς καφέδες κι αχνιστές σούπες στη λιακάδα.
Ξεχύθηκε στα σημεία αναφοράς της πόλης να γεμίσει ηλιακή ενέργεια. Τα τραπεζάκια είχαν ακόμα κομμάτια πάγου στην επιφάνεια αλλά οι πιο ανυπόμονοι έπαιρναν κιόλας θέση με ζεστούς καφέδες κι αχνιστές σούπες στη λιακάδα.
Κάπου εκεί, χαζεύοντας τη θέα κοντά σε μια γέφυρα στον Μάιν (ποτάμι) είδα την ελληνικότατη (ομηρική) επιγραφή να κοσμεί την επιβλητική γέφυρα με μια μικρή επεξήγηση στα γερμανικά.
«Όμηρος, Οδύσσεια, Α.183»
Ίσως θάπρεπε, εντέλει, αντί να οργιζόμαστε με τις κακογουστιές κάποιων εταίρων μας ευρωπαίων (= μονταρισμένη αφροδίτη/focus), να προβληματισθούμε (τουλάχιστον) για την "ικανότητά μας και την επιτυχία(!) μας" να σπαταλήσουμε αυτό το φιλελληνικό κεφάλαιο που συσσωρεύτηκε οικουμενικά και διαχρονικά και να αναλογισθούμε τις πολλαπλές ευθύνες της γενιάς μας απέναντι στην κληρονομιά του ελληνικού πνεύματος που διαχειριζόμαστε ανεύθυνα και ευκαιριακά...
ΥΓ. Το σχετικό απόσπασμα της Οδύσσειας σε μετάφραση Καζαντζάκη:
«πως είμαι γιος του Αγχίαλου πέτομαι του καστροπολεμάρχου.
Μέντη με λεν, κι οι καραβόχαροι Ταφιώτες μ’ έχουν ρήγα.
Εδώ έχω φτάσει με τους συντρόφους στο πλοίο μου. Ταξιδεύω
για τόπο αλλόγλωσσο, την Τέμεσα, στο πέλαο το κρασάτο,
στραφταλιστό να δώσω σίδερο, χαλκό να πάρω πίσω.»
5 σχόλια:
Τι όμορφα είναι σαν να ήπια τον καφέ μου στην Φρανκφούρτη σήμερα το πρωί ευχαριστώ! Καλημέρα.
Κι ο καφές είναι καλός και φυσικά φτηνότερος από τον καθ'ημάς. Καλημέρα σου Λευτέρη
Τι όμορφο ποστ! Με γέμισε τόση νοσταλγία για τη Φρανκφούρτη και μου θύμισε πως πέρυσι τέτοια εποχή τριγυρνούσα στο Μάιν, τη Χαιδελβέργη και τους κήπους της Φρανκφούρτης... αν και δε χιόνιζε (ευτυχώς)!
Καλήσυνέχεια!
Φωτεινή
ευχαριστώ φωτεινή, καλως όρισες - και καλά ταξίδια σε πόντους οίνοπας (έστω και εικονικούς)
Eυχαριστώ! Ίσως ανεβάσω κι εγώ soon κανένα ποστάκι για Φρανκφούρτη, την πεθύμησα :)
Καλό βράδυ
Δημοσίευση σχολίου