Είχε πολύ φασαρία.
Αναμενόμενο με τόσο κόσμο, μεγάλους και μικρούς.
Όπου γάμος και γιορτή νά 'σου και "πατριώτες" που πούλαγαν μπαλόνια.
Ήταν πραγματικά πολύ ωραία.
Αλλά προτιμώ να θυμάμαι κάποιες παλαιότερες εκδηλώσεις.
Πιο απλές, λιγότερο φτιασιδωμένες και με "άσματα ηρωϊκά και πένθιμα" από δασκάλους με συνείδηση που διαπαιδαγωγούσαν ελεύθερους ανθρώπους. Τότε που εμείς είμασταν παιδιά.
Λένε γι' αυτόν που μήτε καν επρόφτασε να κλάψει
Που είχε όταν δυνάμωνε μακριά ο αγέρας
Και κρώζαν τα πουλιά στου χαλασμένου μύλου τα δοκάρια
Στο παραθύρι ορθές σφίγγοντας το μαντήλι τους
Για τις γυναίκες που απελπίζαν την απελπισιά
Προσμένοντας ένα σημάδι μαύρο στην αρχή του κάμπου
Ύστερα δυνατά πέταλα έξω απ' το κατώφλι
Λένε για το ζεστό κι αχάιδευτο κεφάλι του
Για τα μεγάλα μάτια του όπου χώρεσε η ζωή
Τόσο βαθιά, που πια να μην μπορεί να βγει ποτέ της!
Και του χρόνου.
Αναφορές:
Οδυσσέα Ελύτη, Άσμα ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας
2 σχόλια:
Βρρίσσκομαι στο μακρρυνό βορρά.
Δεν έχω διαδυκττιακό σήμα.
Μόλις καατάφερα να δώ την "παρέλαση" σου
Έξω από αυτήν.
Κάθε μέρα όλοι παρελαύνουμε. Με μπάντα η χωρίς.
Με επίσημα ενδύμαατα ,με ή χωρίς χειροκροτήματα.
Αναγκαστική παρέλαση παντός καιρού.
Βαριά σύννεφα ΄φορτωμένα με βροχή ή χιόνι.
Θα δείξει.
Συνήθως τα ταξιδιάρικα πουλιά ψάχνουν τις θάλασσες του νότου να ξεχειμωνιάσουν. Ανάποδα μου φαίνονται τα πράγματα στην περίπτωση του fractal...
Καλά να περνάς και να απολαμβάνεις τις "βορειες" διαδρομές.
Δημοσίευση σχολίου