Manhattan

Τέλειωνε η δεκαετία του '70 όταν στις οθόνες παιζόταν το ασπρόμαυρο Manhattan του Γούντι Άλεν. Θυμάμαι ακόμα τον κόσμο να παρακολουθεί στην κατάμεστη αίθουσα του ΑΘΗΝΑ στην Πατησίων (δεν υπάρχει πιά, έχει μετατραπεί εδώ και πολύ καιρό σε κατάστημα ρούχων ή κάτι ανάλογο ακολουθώντας την τύχη πολλών αιθουσών που δεν άντεξαν τον ανταγωνισμό των multiplex).

Μας είχε ξαφνιάσει τότε.

Είχαμε συνηθίσει να συνδέουμε τον σκηνοθέτη με κωμωδίες.

Επιπλέον, ένα ασπρόμαυρο φιλμ σε μια εποχή που η τεχνολογία έκανε άλματα και προσπαθούσε να εντυπωσιάσει  με εφέ ήχου και εικόνας, ήταν περίεργο.

Είδα την ταινία πρόσφατα, σε dvd που συνόδευε κυριακάτικο φύλλο.

Τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά.

Πάντα το σινεμά ψυχαγωγούσε και παρηγορούσε.

Και το φως και το σκοτάδι, το άσπρο και το μαύρο σε μια οθόνη έστω και μικρή, αφήνει τη φαντασία του θεατή να χρωματίσει κατά βούληση και να συμπληρώσει τον κόσμο του σκηνοθέτη.

Με την ταιριαστή μουσική του Γκέρσουιν στο άνοιγμα και το κλείσιμο της ταινίας, θα κρατήσω την τελική αισιόδοξη φράση της νεαρής Τρέισι (Mariel Hemingway) που αποχαιρετά τον νευρικό Άιζαακ Ντέιβις (Woody Allen) που επιτέλους χαμογελάει:

You have to have a little faith in people

πρέπει να εμπιστεύεσαι λιγάκι τους ανθρώπους

Ίσως αυτή να είναι η απάντηση σε κάθε δυσκολία και κάθε λογής κρίση.

Η λύση που ακούγεται από τα χείλη μιας δεκαοχτάχρονης σ' ένα γερασμένο κόσμο μεσηλίκων και υπερηλίκων.

Καλημέρα.