Είναι, που λέτε, κάποιοι τόποι...
που ο ήλιος αρνείται να φανερωθεί και οι μέρες βιάζονται να κρυφτούν υποταγμένες στη μοίρα τους.
Εκεί που η υγρασία θαμπώνει τα μάτια κι η βροχή μουσκεύει τους δρόμους, τα κτίρια, τους ανθρώπους.
Τότε, τα χρώματα, η φωτιά και το φως των λαμπτήρων έρχονται να ξυπνήσουν τις παγωμένες αισθήσεις.
Πρώτα ζεσταίνεται το βλέμμα με αποχρώσεις κόκκινες.
Μετά ξυπνάει η όσφρηση με αναμικτες οσμές που σε πολιορκούν από παντού,
όπου κυριαρχεί η καραμέλα,
το ποπ κορν,
το ψωμί, οι λαχταριστές λιχουδιές.
Άραγε, πόσοι θυμούνται τα καραμελωμένα μήλα που απολαμβάναμε μικροί!
Ύστερα χορταίνει το σώμα με επιδρομές σε καυτά εδέσματα που συνοδεύονται από αχνιστά ποτά.
Στο τέλος,
γλυκαίνεται κι η ψυχή με γνώριμες φιγούρες από παιδικά χρόνια και χαρούμενες μουσικές.
Κάπως έτσι γεννιούνται τα παραμύθια!
Γερμανία, Φρανκφούρτη, 12/2009 στο περιθώριο υποχρεώσεων με μια DSLR Olympus και μια μικρή αλλά βολική NIKON coolpix
3 σχόλια:
Eυχαριστώ για την απάντηση στο προηγούμενο σχόλιο.
και εσύ όμως ακολουθείς το δρόμο του Οδυσσέα.
Σε χώρα της ευρωπαϊκής Ένωσης αν δεν κάνω λάθος.
Με αρκετά τσουχτερές τιμές.
Μας ταξίδεψες. Ομως αυτά συμβαίνουν είτε στα παραμύθια είτε σε άλλες χώρες. Στην Αθήνα η καρδιά του χειμώνα είναι λυπηρά διαφορετική.
Στέκομαι στην ομορφιά των φωτογραφιών σου.
Ταπεινά ομολογώ πως ζηλεύω
(με την καλή την έννοια).
Καλώς σε βρήκα
Ευχαριστώ το συστημικό και συστηματικό φρακταλ και το dyosmaraki.
η Γερμανία μας ταξιδεύει σήμερα, η φρανκφούρτη που πρωτογνώρισα φέτος είναι ανθρώπινη και κάθε σύγκριση με την ελλάδα με κάνει να σκέφτομαι τον στίχο του Σεφέρη (παραλλαγμένο):
ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΩ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ, ΟΤΑΝ ...ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ!!!
Ευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου