φευγάτο κορίτσι

Ο ύπνος μοιάζει  με γάτα. Σε πλησιάζει μόνο όταν τον αγνοείς.

Η γυναικεία γραφή στην αστυνομική λογοτεχνία και το θρίλερ έχει επάξια εκπροσωπηθεί, αναγνωρισθεί, τιμηθεί και ξεχωρίσει λόγω της ιδιαίτερης οπτικής των γυναικών που επιδίδονται στην συγγραφή ιστοριών μυστηρίου και τρόμου. Είτε αναμιγνύουν σωστές δοσολογίες τρυφερότητας και βίας, είτε αγγίζουν ευαισθησίες και αρχέγονα ένστικτα από μητριαρχικές κοινωνίες και πατριαρχικούς δεσποτισμούς, ένα είναι σίγουρο: 

ΔΙΑφέρουν στο στυλ, 

ΔΙΑκρίνονται στις επινοήσεις, 

ΔΙΑπρέπουν σε πωλήσεις, 

ΔΙΑλύουν στερεότυπα, 

ΔΙΑκατέχονται από εμμονές εποικιδομητικές, 

ΔΙΑτηρούν το ενδιαφέρον.

Τζίλιαν Φλυν

Το συμπαθητικό κορίτσι της φωτογραφίας με το καθαρό, φωτεινό πρόσωπο συνδέθηκε με δυο βιβλία τουλάχιστον ενδιαφέροντα: Τα "Αιχμηρά Αντικείμενα" που ήταν και το πρώτο μυθιστόρημα της Φλιν και τον "Σκοτεινό Τόπο" που κράτησε ψηλά τον πήχη της συγγραφικής επιτυχίας (άλλωστε την ταυτότητα του συγγραφέα την κερδίζεις μετά το δεύτερο βιβλίο).



Τα διάβασα και το δυο όταν είχαν κυκλοφορήσει πριν από λίγα χρόνια και θυμάμαι την σκληρή γραφή και την διεισδυτική ματιά σε οικογενειακά δράματα με κινηματογραφική πλοκή και παρακμιακά τοπία. Η μεταφορά στις οθόνες είναι αναμενόμενη.

Το κορίτσι που εξαφανίστηκε βρήκε γόνιμο έδαφος να φυτρώσει στο πεδίο της ύφεσης, της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας και της ανατροπής αξιών και κεκτημένων δικαιωμάτων. Είναι λοιπόν επίκαιρο, σύγχρονο και ταυτόχρονα κλασσικό. Γιατί το επίκεντρο είναι ο άνθρωπος, το ζευγάρι, οι ανθρώπινες σχέσεις στον μικρόκοσμο της οικογένειας και στον μακρόκοσμο της κοινωνίας. Το διακύβευμα είναι η ευτυχία -μια τόσο αφηρημένη, παρεξηγημένη και παρερμηνευμένη  έννοια.

Με αυτά τα πρωτογενή υλικά η Φλιν ξετυλίγει μια ακόμη ιστορία οικογενειακού τρόμου που την αφηγούνται οι δύο πρωταγωνιστές: το αγόρι ο Νικ και το κορίτσι η Έιμυ. Δυο αντιπροσωπευτικά δείγματα επιτυχημένων τριανταπεντάρηδων που ο κόσμος τους γκρεμίζεται μαζί με τα χρηματιστήρια, τις χρεωκοπημένες τράπεζες, τις απολύσεις, την ανεργία και κυρίως την απουσία προοπτικής. Η ανατροπή του κόσμου όπως τον γνώρισαν, ανατρέπει όχι μόνο την καθημερινότητά τους αλλά και την ζωή τους, την σχέση τους, την εικόνα τους, την συμβατική ευτυχία τους. Από τα συντρίμμια αναδύεται ένταση, σήψη, θυμός και εντέλει το κορίτσι εξαφανίζεται.

Η μήπως όχι.

Αυτό θα το διαπιστώσουμε στο πρώτο μέρος του βιβλίου.

Εκεί παρακολουθούμε την καθημερινότητα του Νικ που βιώνει την εξαφάνιση της συζύγου ενώ παράλληλα οι σελίδες του ημερολογίου της Έιμυ φωτίζουν από άλλη γωνιά τα γεγονότα.

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου η οπτική και η προοπτική αλλάζει, μετασχηματίζοντας ταυτόχρονα όλα όσα εξέπεμπε το πρώτο μισό βιβλίο. Ταυτόχρονα αρχίζουν να εμφανίζονται οι πολλαπλές δυνατότητες που οδηγεί η συγγραφέας τους πρωταγωνιστές: πιθανές δολοφονίες ή αυτοκτονίες, νέοι υποψήφιοι δολοφόνοι, χαοτικές επιπλοκές. 

Η ενορχήστρωση του τέλους επιλέγει ίσως την απλούστερη, πιο τρομακτική (;) ίσως και προβλεπόμενη περίπτωση. Όταν όμως κλείνεις το βιβλίο, χαμογελώντας και ψιθυρίζοντας τρυφερά μετά από καιρό στο έτερον ήμισυ δυο ξεχασμένες λέξεις και χαϊδεύεις ατίθασα παιδικά κεφαλάκια  καθηλωμένα σε video games, tablets, smart phones και τρισδιάστατες οθόνες, έχεις την αίσθηση ότι το ζευγάρι της διπλανής (;) πόρτας μπορεί να προετοιμάζει το επόμενο καθημερινό έγκλημα. 

Σπιτικές συνταγές με αγνά υλικά.